سابقه و هدف: رفتار خودآسیبرسان به اقدامات عمدی اشاره دارد که فرد بدون قصد خودکشی برای صدمهزدن به خود انجام میدهد. این مطالعه با هدف مقایسه طرحوارههای هیجانی و دشواری در تنظیم هیجان بین دانشجویان دارای رفتارهای خودآسیبرسان با دانشجویان فاقد این رفتارها، صورت پذیرفت. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، 442 نفر از دانشجویانی که در سال تحصیلی 1400-1399 در دانشگاه علوم پزشکی کاشان مشغول به تحصیل بودند، بهروش نمونهگیری دردسترس انتخاب شدند. سپس براساس نقطه برش پرسشنامه آسیببهخود (SHI)، 52% (90 نفر) از شرکتکنندگان در گروه افراد دارای رفتارهای خودآسیبرسان و 48% (83 نفر) در گروه افراد فاقد این رفتارها جای گرفتند. ابزارهای جمعآوری اطلاعات در این مطالعه، پرسشنامه اطلاعات جمعیتشناختی، پرسشنامه آسیب به خود (SHI)، مقیاس طرحوارههای هیجانی لیهی (LESS) و مقیاس دشواری تنظیم هیجان (DERS) بود. برای تجزیهوتحلیل دادهها از نرمافزار SPSS نسخه 26 استفاده گردید و با توجه به نرمالنبودن توزیع دادهها از آزمون یومنویتنی (uman-witny) استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که طرحوارههای هیجانی سادهانگاری، نشخوار، احساس گناه، غیرقابلکنترلبودن، سرزنش دیگران و خودآگاهیهیجانی در افراد دارای رفتارهای خودآسیبرسان بیشتر رایج بودند و درمقابل، این افراد کمتر باورهایی مطابق با طرحوارههای هیجانی تأییدطلبی، پذیرش هیجانات و توافق داشتند (01/0 P<) و همچنین دانشجویان دارای رفتارهای خودآسیبرسان مشکلات بیشتری در ابعاد مختلف فرآیند تنظیم هیجان (غیر از آگاهی هیجانی)داشتند ( 01/0 P<). نتیجهگیری: طرحوارههای هیجانی ناسازگار و مشکلات در تنظیم هیجان در افراد دارای رفتار خودآسیبرسان بیشتر رایج است. بنابراین بهبود مهارتهای تنظیم هیجانی میتواند مانع از بروز اینگونه رفتارها در افراد شود.
Emamirad R, Zanjani Z, Hosseinpoor S, Joekar S. Comparative of emotional schemas and different dimensions of difficulty in emotion regulation in students with self-harm behaviors with students without these behaviors. Feyz Med Sci J 2021; 25 (4) :1090-1100 URL: http://feyz.kaums.ac.ir/article-1-4419-fa.html
امامی راد راستی، زنجانی زهرا، حسینپور سارا، جوکار ساناز. بررسی مقایسهای طرحوارههای هیجانی و ابعاد مختلف دشواری در تنظیم هیجان بین دانشجویان دارای رفتارهای خودآسیبرسان (Self-Harm) با دانشجویان فاقد این رفتارها. مجله علوم پزشکی فيض. 1400; 25 (4) :1090-1100