سابقه و هدف: آلودگی به استرونژیلوییدس استرکورالیس در بیماران دیالیزی و پیوندی به دلیل توانایی در ایجاد بیماری های کشنده از اهمیت ویژه ای برخوردار است. عدم وجود علایم اختصاصی بالینی را در مبتلایان به استرونژیلوئیدیازیس با مشکلات فراوانی روبرو ساخته است و به منظور تعیین قدرت روش های الیزا و ایمونوفلورسانس غیر مستقیم در تشخیص این آلودگی، تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان ها برای عمل دیالیز و پیوند کلیه طی سال 1375 انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی از نوع تشخیص بر روی 110 نفر که سیر درمان آن ها دیالیز و یا پیوند کلیه بود، صورت پذیرفت. بدین منظور از مقایسه دو روش الیزا و ایمونوفلورسانس غیر مستقیم و مقایسه آن ها با روش های انگل شناسی مدفوع و روش تغلیظ فرمالین اتر استفاده شد. میزان حساسیت، ویژگی، ارزش پیش بینی مثبت و منفی هر یک از روش های الیزا و ایمونوفلورسانس غیر مستقیم و نیز دو روش انگل شناسی تعیین گردید.

یافته ها: از 110 نمونه مورد بررسی، 14 نمونه آلودگی قطعی داشته و 96 نفر غیر آلوده بوده اند. ارزش تشخیصی الیزا و ایمونوفلورسانس غیر مستقیم 100% بود و بین هر دو روش بستگی کامل وجود داشت. هر دو روش انگل شناسی قادر به تشخیص نمونه های مثبت بودند و همه موارد منفی را منفی گزارش کردند. در تعداد پاسخ های مثبت نمونه های گرفته شده از بیماران دیالیزی گیلان و دیالیزی های تهران و همچنین بیماران دیالیزی گیلان و پیوندی گیلان اختلاف معنی داری وجود نداشت ولی تعداد پاسخ های مثبت در ارتباط با جنس اختلاف معنی داری مشاهده نگردید.

نتیجه گیری: احتمالا مصرف داروهای سرکوب کننده در بیماران پیوندی باعث کاهش تیتر آنتی بادی علیه انگل و عدم تشخیص توسط روش های ایمونولوژیک می گردد. روش های الیزا و ایمونوفلورسانس غیر مستقیم روش هایی سریع، ساده و قابل انجام با حساسیت و ویژگی بسیار بالا در تشخیص ایمونولوژیک استرونژیلوئیدیازیس می باشند.