سابقه و هدف: کاهش شنوایی یک مشکل شایع در تمام جوامع می­باشد که زندگی فردی و اجتمایی را تحت تاثیر قرار می­دهد. ولی میزان شیوع کاهش شنوایی و انواع آن در جوامع مختلف، متفاوت است، لذا این مطالعه به منظور تعیین فراوانی کاهش شنوایی عوامل مرتبط با آن در بیماران مراجعه­کننده به کلینیک شنوایی­سنجی بیمارستان متینی کاشان از آبان­ماه 1384 تا اردیبهشت­ماه 1385 انجام شد.

مواد و روش­ها: مطالعه به صورت Cross-Sectional بر روی 462 نفر بیمار ارجاع شده به کلینیک شنوایی­سنجی بیمارستان متینی کاشان انجام شد. سوابق و شکایت بیمار بر اساس پرسش و تشخیص نهایی با معاینات تخصصی و با توجه به نتایج شنوایی­سنجی تعیین گردید. فراوانی کم­شنوایی با افت شنوایی بیش از 10 دسی­بل و نوع آن بر اساس هدایتی، حسی ـ عصبی یا مخلوط و شدت آن بر اساس نمودار ادیوگرام تعیین و مورد مطالعه قرار گرفت. یافته­های مطالعه با آمار توصیفی و آزمون­های آماری کای دو و فیشر تجزیه و تحلیل شد.
نتایج: از 462 بیمار مراجعه­کننده به کلینیک شنوایی­سنجی تعداد 203 نفر (9/43 درصد) مبتلا به کاهش شنوایی، شناسایی شدند که از این تعداد 7/53 درصد مرد بودند. سن بیماران 5/19 ± 4/33 سال بود. کم­شنوایی حسی ـ عصبی شایع­ترین نوع کم­شنوایی در بین بیماران مراجعه­کننده بود (9/41 درصد) و پس از آن به ترتیب کم­شنوایی هدایتی (9/38 درصد) و کم­شنوایی مختلط (2/19 درصد) قرار داشت. کم­شنوایی دوطرفه 65 درصد و یک­طرفه 35 درصد بود. از نظر میزان کم­شنوایی، افت شنوایی متوسط (40-60 دسی­بل) بیشترین میزان بود. از بین علل مختلف ایجادکننده کم­شنوایی، عفونت شگوش میانی شایع­ترین علت (34 درصد) و علل ارثی مادرزادی، التهاب سروزی گوش میانی و پیرگوشی در رتبه­های بعدی بود.

نتیجه­گیری: مطالعه نشان داد کاهش شنوایی در بیماران ارجاع شده به کلینیک شنوایی­سنجی بیمارستان متینی کاشان شیوع بالایی دارد که کم­شنوایی ح سی ـ عصبی شایع­ترین نوع کم­شنوایی و عفونت گوش میانی شایع­ترین علت آن می­باشد، با توجه به قابل درمان بودن کامل این عامل، توجه بیشتر به شناسایی و درمان مناسب این عفونت­ها را پیشنهاد می­نماید. ش