سابقه و هدف: شکستگی‌های ناحیه توراکولومبار و لومبار جز شایع‌ترین آسیب‌های ستون فقرات می‌باشند که برخی از شکستگی‌های ناپایدار نیازمند جراحی برای فیکساسیون هستند و بعد از جراحی نیز توصیه به بستن بریس TLSO به عنوان روش درمانی مرسوم می‌شود. امروزه با استفاده روزافزون از سیستم pedicular screw جهت فیکساسیون شکستگی‌های این منطقه و ثبات فوری شکستگی که زمینه را برای فیوژن استخوانی فراهم می‌سازد و نیز اثرات منفی استفاده از بریس به نظر می‌رسد که نقش بریس در دوران پس از عمل بیماران کم‌ رنگ‌تر شده است. لذا به منظور تعیین تاثیر استفاده از بریس TLSO این تحقیق در بیمارستان لقمان تهران انجام گرفت.

مواد و روش‌ها: ‌این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی انجام شد. پس از حذف متغیرهای مداخله‌گر بیماران به دو گروه 24تایی با و بدون بریس تقسیم شدند. داده‌های حاصل از معاینه بالینی و رادیولوژیک جهت بررسی میزان فیوژن در طی 1 و 3 ماه و یک سال پس از عمل با آماره کای دو و دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: 56 بیمار به دلیل شکستگی توراکولومبار ناپایدار تحت عمل جراحی قرار گرفتند که 48 موردی که سیستم فیکساسیون آنها pedicular screw بود وارد مطالعه شدند. بیماران بر اساس روز عمل به طور تصادفی در دو گروه 24تایی تقسیم شدند. شایع‌ترین مکانیسم شکستگی سقوط از ارتفاع، شایع‌ترین محل شکستگی مهره L1 و شایع‌ترین نوع شکستگی نیز Burst بود. بیماران دو گروه به لحاظ خصوصیات فردی و بیماری مشابه بودند.

  میزان فیوژن پس از سه ماه در گروه با بریس 60 درصد و در گروه بدون بریس 58 درصد و این میزان پس از یک سال در دو گروه 100 درصد بود. Residual Back pain تفاوت معنی‌داری در دو گروه نداشت.

نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: استفاده و یا عدم استفاده از بریس روی نتایج درمان تأثیری ندارد. لذا در دوران پس از عمل بیمارانی که به دلیل شکستگی ناپایدار ناحیه توراکولومبار تحت عمل جراحی با سیستم pedicular screw قرار گرفته‌اند نیازی به استفاده از بریس TLSO نمی‌باشد.