سابقه و هدف: شیوع زایمان زودرس 6 تا 10 درصد بوده و مسبب 80 درصد ناخوشی های نوزادی می باشد. هنوز مؤثرترین داروی توکولیتیک جهت تعویق زایمان زودرس شناخته نشده است. این به منظور مقایسه اثر ایندومتاسین و سولفات منیزیوم در تعویق زایمان زودرس و بررسی عوارض مادری این دو دارو صورت گرفته است.

مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی بر روی 60 خانم حامله با سن حاملگی 24 تا 32 هفته مراجعه کننده به زایشگاه شبیه خوانی کاشان که به علت زایمان زودرس بستری شده بودند، انجام شد. بیماران در دو گروه مساوی تحت درمان با سولفات منیزیوم داخل وریدی (گروه شاهد) یا شیاف رکتال ایندومتاسین (گروه مداخله) قرار گرفتند. سپس، مدت زمان تأخیر زایمان زودرس و عوارض مادری مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج: نتایج بررسی ها نشان داد هر دو گروه تجربی و کنترل از نظر متغیرهای مامایی و جامعه شناختی تفاوت معنی دار نداشتند. مدت تاخیر زایمان در هر دو گروه مشابه بوده و هیچ موردی از زایمان زودرس در طول 48 ساعت بستری دیده نشد. متغیرهای سن مادر، تعداد حاملگی، سن و تعداد حاملگی، علایم بدو مراجعه، تعداد زایمان های زودرس قبلی و سابقه زایمان زودرس تفاوت معنی دار در دو گروه نداشتند. شایع ترین عارضه در هر دو گروه تهوع بود و هیچ موردی از الیگوهیدرآمنیوس در بیماران تحت درمان با ایندومتاسین دیده نشد.

نتیجه گیری: با توجه به اینکه مدت تأخیر زایمان در هر دو گروه مشابه بوده اما مصرف سولفات منیزیوم نیاز به مراقبت پرستاری دائم دارد، به نظر می رسد می توان از ایندومتاسین به عنوان یکی از درمان های توکولیتیک اولیه در زایمان زودرس استفاده نمود.