سابقه و هدف: آسیب های شغلی دست در کارگران کارخانه ها، جزو آسیب هایی طبقه بندی می شوند که همیشه قابل پیشگیری هستند. فاکتورهای شغلی و غیر شغلی متعددی می توانند با این آسیب های همراهی داشته باشند که شناسایی و تعدیل این فاکتورها در پیشگیری از آسیب های نقش کلیدی دارند. این مطالعه به منظور بررسی ارتباط بعضی از عوامل شغلی و غیرشغلی موثر در آسیب های شغلی دست اجرا گردید.

مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی 82 کارگر صنعتی دچار آسیب شغلی دست از کارخانه‌های اطراف تهران با 83 کارگر صنعتی که به عنوان شاهد انتخاب شده بودند، از نظر فاکتورهای فردی، شغلی و روانی–اجتماعی بر اساس پرسشنامه مقایسه شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون آماری مجذور کای و t استفاده گردید.

نتایج: در بروز آسیب شغلی دست، داشتن شیفت کاری از نوع گردشی (027/0=P) و عدم ارتباط با همکاران (006/0=P)، عدم استفاده از وسایل حفاظت فردی، عدم آموزش استفاده از وسایل حفاظت فردی و نیز عدم در دسترس بودن آنها به عنوان عوامل خطرزا برای آسیب شغلی دست از نظر آماری معنادار بودند (001/0=P). ارتباط معنی داری بین عوامل فردی و خانوادگی با بروز آسیب به دست نیامد.

نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر مهمترین موارد در پیشگیری از آسیب شغلی دست، در اختیار قرار دادن و یا تجهیز ابزار به وسایل ایمنی و استفاده از آنها می باشد. همچنین، نداشتن رابطه با همکاران به عنوان یک عامل خطرزا برای آسیب شغلی دست محسوب می شود.