سابقه و هدف: احیای قلبی-ریوی از مهمترین فوریت هایی است که کارکنان بهداشتی درمانی ممکن است با آن مواجه گردند. با توجه به غیرقابل پیش بینی بودن زمان و مکان وقوع وقفه قلبی ریوی وجود کارکنان ماهر و ورزیده در زمینه احیا تمام بخش های بیمارستانی و بخصوص بخش اورژانس ضروری است ولی برخی از گزارش ها نشانگر آن است که کارکنان درمانی و مراقبتی در این زمینه آگاهی و مهارت مطلوب ندارند. از این رو، این تحقیق برای تعیین آگاهی و مهارت کارکنان درمانی بیمارستان های کاشان در سال 1377 انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی بر روی کلیه مدیران پرستاری و مسئولان بخش های بیمارستان های کاشان، یک نفر از کارکنان هر یک از بخش ها و کارآموزان پزشکی کشیک بخش های مختلف صورت پذیرفت. آگاهی افراد در زمینه احیای قلبی-ریوی با استفاده از یک پرسش نامه حاوی 20 سوال چند گزینه ای در مورد احیا اندازه گیری شد. مهارت افراد در لوله گذاری نای و ماساژ قلبی نیز با استفاده از دو مانکن ویژه براساس دو فهرست ارزشیابی از قبل آماده شده بررسی و سپس آگاهی و مهارت به خوب، متوسط و ضعیف تقسیم شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آزمون کروسکال والیس و Mann-witney استفاده گردید.

یافته ها: تحقیق بر روی 93 نفر شاغل، 47 نفر مرد و 46 نفر زن و با میانگین سنی 30.2 سال انجام گرفت. هیچ یک از واحدهای پژوهش در زمینه احیای قلبی-ریوی دارای آگاهی خوب نبوده و 82% از آن ها دارای آگاهی ضعیف بوده اند که رابطه معنی داری بین میزان آگاهی و رشته تحصیلی آنان نشان داد (P=0.0001). همچنین 71% از واحدهای پژوهش دارای مهارت ضعیف بوده و 7.5% از آن ها دارای مهارت خوب بوده اند که در بردارنده 28.6% از کارکنان بخش های اورژانس، 36.3% از کارکنان اتاق عمل و 12.5% از کارکنان بخش های ویژه است. رابطه معنی داری را بین میزان مهارت و نوع بخش نشان داد. مهارت خوب در میان کارآموزان پزشکی، ماماها و بهیارها وجود نداشت. بیشترین مهارت خوب مربوط به تکنسین ها بود و رابطه معنی داری را بین مهارت و رشته تحصیلی نشان داد (P<0.02).

نتیجه گیری و توصیه ها: آگاهی و مهارت کارکنان درمانی در زمینه احیای قلبی-ریوی مطلوب نیست و انجام تحقیق برای تعیین نقش ارزشیابی مناسب در دوره های تحصیلی و نیز سیستم بازآموزی مناسب با عدم مهارت یا استهلاک مهارت را توصیه می نماید.