---

سابقه و هدف: با توجه به تأثیر منفی موقعیت ها ی استرس ز ا بر کیفیت زندگی و کمبود مطالعه در مورد تأثیر تن آ رامی بر استرس و کیفیت زندگی دانشجو یان ، این تحقیق به منظور تعیین تأثیر تن آ رامی بر استرس و کیفیت زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال ۱۳۸۳ انجام شد.

مواد و رو ش ها: تحقیق به صورت کارآزمایی میدانی ( field trial ) با طراحی قبل و بعد بر روی دو گروه ۱۰۰ نفره از دانشجویان دختر مقیم خوابگا ه ها انجام شد. دانشجویان دو خوابگاه به عنوان گروه آزمایش و ساکنین دو خوابگاه دیگر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. ابتدا میزان استرس و کیفیت زندگی در هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه اسپیلبرگر و نیز پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بررسی و سپس آموزش تن آ رامی در گروه آزمایش انجام شد. گروه آزمایش دو ماه تمرینات را انجام داد و سپس مجدداً استرس و کیفیت زندگی دو گروه بررسی شد . جمع امتیاز استرس هر فرد تقسیم بر تعداد سؤالات و نیز جمع نمرات هر حیطه از کیفیت زندگی تقسیم بر تعداد سؤالات هر حیطه به عنوان معیار استرس و کیفیت زندگی مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داد ه ها با استفاده از شاخص ها ی مرکزی و پراکندگی و نیز آماره‌های t و t زوج، c ^۲ انجام شد.

نتایج: میانگین سن واحدهای پژوهش ۴۷/۲ ± ۹۷/۲۲ سال بود و بیش از نیمی از گروه کنترل و ۶۲% از گروه آزمایش در سا ل های دوم تا چهارم تحصیل می کردند. دانشجویان به طور متوسط ۰۷/۱۹ ± ۷۷/۲۷ ماه در خوابگاه اقامت داشتند. قبل از مداخله، میانگین نمره استرس گروه آزمایش و کنترل به ترتیب ۵۱/۱ و ۲۹/۱ و میانگین نمره کیفیت کلی زندگی آنها ۱۵/۳ و ۱۶/۳ بود که آزمون t اختلاف معناداری را از نظر سطح استرس ( ۰۶/۰ p= ) و کیفیت زندگی (۸ ۷/۰ p= ) در دو گروه نشان نداد اما این تفاو ت ها پس از مداخله معنادار بود (۰۵ /۰ p< ) . پس از مداخله، به جز در حیطه سلامت جسمی (۰۲/۰ p= )، تغییر معنی د ار دیگری در میانگین نمرات حیطه ها ی کیفیت زندگی گروه کنترل ایجاد نشد اما نمرات همه حیطه ها ی گروه آزمایش افزایش یافت. این افزایش در بیشتر حیطه ها به غیر از حیطه ها ی روانی و اعتقادی، از نظر آماری معنی د ار بود ( ۰۰۱/۰ p< ) . در مجموع کیفیت زندگی گروه آزمایش بعد از مداخله به طور معنادار ی بالاتر از گروه کنترل بود (۰۵ / ۰ p< ) .

نتیجه گیر ی: آموزش تن آ رامی به دانشجویان و کاربرد آن توسط آنها می تواند استرس دانشجویان را کاهش دهد و از این طریق برخی از ابعاد کیفیت زندگی را ب هبود بخشد. مطالعه تجربی با تخصیص تصادفی افراد به گرو ه ها در سایر دانشجویان توصیه می گردد.

---

سابقه و هدف: سرطان یکی از حوادث تنش­زای زندگی است که اثرات منفی روی کیفیت زندگی به جا می­گذارد و نیاز به حمایت اجتماعی را افزایش می دهد. هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط حمایت اجتماعی درک شده و اندازه شبکه اجتماعی با ابعاد کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان می­باشد.

مواد و روش­ها: این مطالعه از نوع توصیفی ـ همبستگی است. ۲۲۰ بیمار مبتلا به سرطان بستری در سه بیمارستان فیروزگر، حضرت رسول (ص) و انستیتو سرطان مجتمع بیمارستانی امام خمینی تهران با روش نمونه­گیری مستمر انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه­های حمایت اجتماعی نورتوس و کیفیت زندگی فرانس و پوورس ویرایش بیماران مبتلا به سرطان جمع آوری و با نرم افزار SPSS ویرایش ۱۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. آزمون­های آمار ضریب همبستگی پیرسون، تجزیه و تحلیل واریانس و کروسکال- والیس استفاده شد.

نتایج: نتایج نشان داد، نمره میانگین حمایت اجتماعی درک شده (۴۴/۱۳۶) و کیفیت زندگی (۲۲/۱۸) نسبتا بالا و میانگین اندازه شبکه اجتماعی آنها (۱۷/۴) نفر بود. حمایت اجتماعی درک شده با سن و تاهل و کیفیت زندگی با وضعیت اقتصادی, نوع درمان و مدت زمان تشخیص ارتباط معنی داری داشت. (۰۰۱/۰ p< ) و کیفیت زندگی با نوع سرطان ارتباط معنی داری نداشت. حمایت اجتماعی درک شده با کیفیت زندگی (۰۰۱/۰ p< ، ۴۴۶/۰ = r ) به ویژه با بعد خانوادگی آن و اندازه شبکه اجتماعی (۰۰۱/۰ p< ، ۲۰۰/۰ = r ) و همچنین کیفیت زندگی با اندازه شبکه اجتماعی(۰۵/۰ p< ، ۲۴۶/۰ = r ) ارتباط مستقیم و معنی داری داشت.

نتیجه­گیری: نتایج این مطالعه، اطلاعات زیادی در مورد اهمیت حمایت اجتماعی درک شده برای بهبودی کیفیت زندگی بیماران می دهد. پرستاران با استفاده از این یافته ها می توانند در جهت توسعه و تقویت شبکه اجتماعی بیماران، برای ارایه هر چه بهترحمایت به این بیماران اقدام کنند. پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری برای شناخت عوامل موثر بر کیفیت زندگی این گروه از بیماران انجام شود . 

---

سابقه و هدف: دانش کمی در مورد کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مصدومین حوادث رانندگی وجود دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین استرس حاد، اختلال استرس پس از سانحه و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مصدومین حوادث رانندگی می باشد.

مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه توصیفی افراد مورد مطالعه از بستری شدگان در بخش های ارتوپدی و ترومای بیمارستان پورسینا شهر رشت طی سال ۱۳۸۸ انتخاب شدند. داده ها یک هفته و دوماه پس از تصادف برای ۸۸ بیمار بستری جمع آوری گردیده و با ابزارهای SRS- PTSD (استرس پس از سانحه) و SF-۳۶(فرم خلاصه شده کیفیت زندگی مرتبط با سلامت) بررسی شدند.

نتایج: استرس حاد هفته اول پیش بینی کننده مستقل استرس پس از سانحه دوماه بعد بود. در تجزیه و تحلیل رگرسیونی بین موقعیت مصدوم به عنوان راننده و نمره اختلال استرس پس از سانحه دو ماه بعد ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (۰۲۴/۰=P). نتایج این مطالعه همچنین، افزایش میانگین در عملکرد جسمی کیفیت زندگی (۰۰۵/۰=P) و کاهش میانگین محدودیت نقش به علت آسیب جسمانی (۰۲/۰=P) و کاهش میانگین در عملکرد روانی شامل سلامت روانی (۰۰۱/۰=P) محدودیت نقش هیجانی (۰۱/۰=P) و نیروی حیاتی (۰۰۱/۰=P) در هفته اول تا دوماه پس از تصادف را نشان دادند.

نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت حوادث رانندگی می تواند در کیفیت زندگی مصدومین حوادث رانندگی اختلال ایجاد کرده و کارکنان ارائه دهنده خدمات مراقبتی باید در مورد استرس حاد، به خصوص در رانندگان اقدامات مداخله ای لازم را انجام دهند.

---

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه، مقایسه درجه استئوآرتریت رادیوگرافیک و درد زانو، میزان علائم، مشکلات عملکرد حرکتی در فعالیت های روزانه، ورزشی، تفریحی و کیفیت زندگی در ورزشکاران نخبه بازنشسته دو و میدانی و افراد غیر ورزشکار بوده است.

مواد و روش ها: در این مطالعه ۳۰ ورزشکار مرد نخبه بازنشسته دو و میدانی و غیر ورزشکار به عنوان آزمودنی به صورت هدفمند انتخاب شده و به دو گروه مساوی ۱۵ نفره تقسیم شدند. تشخیص بیماری با تایید علایم بالینی و رادیولوژیکی Kellgren-Lawrence توسط پزشک ارتوپد انجام شده و از پرسش نامه جهانی و بومی سازی شده پیامد صدمات زانو و استئوآرتریت (KOOS Knee injury and Osteoarthritis Outcome Score) استفاده شد.

نتایج: پایین تر بودن میانگین مشکلات عملکرد حرکتی در فعالیت های ورزشی و تفریحی در گروه ورزشکار نسبت به غیر ورزشکار، تفاوت معنی‌داری را نشان می دهد (۰۲/۰=P). هم چنین، علی رغم ۳۰ درصد اختلاف، بالاتر بودن میانگین درجه استئوآرتریت رادیوگرافیک زانو در گروه ورزشکار نسبت به غیر ورزشکار، تفاوت معناداری را نشان نمی دهد (۹۰/۰=P). علاوه بر این، پایین تر بودن میانگین میزان شدت درد با ۱۰ درصد (۲۷/۰=P)، علائم بیماری با ۱۰ درصد (۰۹/۰=P)، عملکرد حرکتی در فعالیت های روزانه با ۱۲ درصد (۱۳/۰=P) و کیفیت زندگی با ۴ درصد (۹۰/۰=P)، اختلاف در گروه ورزشکار نسبت به غیر ورزشکار، تفاوت معناداری را نشان نمی دهد.

نتیجه گیری: ورزش دو و میدانی به صورت حرفه ای و در سطح قهرمانی، عملکرد حرکتی در فعالیت های ورزشی و تفریحی را در ورزشکاران نخبه بازنشسته تحت تاثیر قرار می دهد.

---

سابقه و هدف: یکی از مهمترین نقایص شناختی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (MS) که کیفیت زندگی در این بیماران را حتی در مراحل اولیه بیماری تحت تأثیر قرار می دهد، اختلال در حافظه کاری می باشد. بنابراین بررسی همبستگی بین ارتباط بین حافظه کاری با کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس ضروری به نظر می‌رسد.

مواد و روش ها: در مطالعه مورد شاهدی حاضر تعداد ۳۵ بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس در دسترس و ۲۸ فرد سالم به عنوان گروه شاهد شرکت کردند. جهت ارزیابی حافظه کاری از مقیاس هوش وکسلر بزرگ سالان و جهت بررسی کیفیت زندگی از آزمون MSQOL-۵۴ (Multiple Sclerosis Quality Of Life-۵۴) استفاده شد.

نتایج: مقایسه میانگین نمره حافظه کاری در هر دو شاخص فراخنای شنیداری (۰۰۱/۰=P) و فراخنای دیداری (۰۰۰۱/۰>P) و جزء فیزیکی کیفیت زندگی (۰۴/۰=P) در دو گروه مورد و شاهد تفاوت معناداری را نشان داد. با استفاده از رگرسیون لجستیک نشان داده شد بیماری MS بر روی جزء فیزیکی (۵۱۹/۰-۸۸۹/۰=CI و ۶۷۹/۰=OR). و ذهنی کیفیت زندگی (۹۹۸/۰-۸۵۷/=CI و ۹۲۹/۰=OR) مؤثر می باشد.

نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان می دهد شناخت، عامل مؤثر بر توانایی درگیر شدن در فعالیت های روزمره زندگی می باشد. هم چنین، ارتباط بین نقص در حافظه کاری و پایین بودن کیفیت زندگی، اهمیت شناخت زود هنگام نقص شناختی را در بیماران MS مشخص می کند.

---

سابقه و هدف: بیماری­های ایسکمیک قلب تا سال۲۰۲۰ به شایع­ترین علت مرگ در جهان تبدیل می­شوند. بازتوانی قلبی با هدف کاهش ریسک فاکتورها، بهبود کیفیت زندگی، و کاهش مرگ و میر انجام می­شود . مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات برنامه ۸ هفته­ای بازتوانی قلبی انجام پذیرفت.

مواد و روش­ها: این کارآزمایی بالینی بر روی بیماران ایسکمی قلبی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان انجام شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. در گروه بازتوانی علاوه بر برنامه معمول ۸ هفته بازتوانی قلبی انجام شد. در ابتدا و انتهای آن از بیماران آزمایشات پاراکلینیکی و معاینات کلینیکی به­عمل آمد.

نتایج: تغییرات وزن، BMI ، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با دانسیته بالا ( HDL )، ضربان قلب و فشار خون، مدت تحمل تست ورزش، حداکثر میزان مصرف اکسیژن در تست ورزش، قند خون ناشتا و کیفیت زندگی و میزان بستری شدن مجدد بیماران در گروه بازتوانی نسبت به گروه شاهد در جهت مثبت تغییرات معنی­دار و قابل توجه داشت (۰۰۱/۰ > P). اما برنامه بازتوانی تاثیری روی میزان تعداد پلاکت­های خون ، تعداد و مدت زمان درد قفسه صدری در موارد نیاز به بستری مجدد، کلسترول تام، و لیپوپروتئین با دانسیته پایین ( LDL ) نداشت.

نتیجه­گیری: بازتوانی ۸ هفته­ای قلبی اثرات چشم­گیر و مفیدی روی بیماران دارد که در نهایت منجر به کاهش ریسک فاکتورها، بهبود کیفیت زندگی و کاهش احتمال عود بیماری قلبی می­گردد.

---

سابقه و هدف: سندرم روده تحریک­پذیر ( IBS ) یک اختلال گوارشی است که مشخصه آن درد شکمی، اسهال یا یبوست است. شدت این بیماری با سلامت روان و کیفیت زندگی بیماران رابطه دارد. با توجه به اهمیت کیفیت زندگی و سلامت روان در این بیماران، پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه سلامت روان و کیفیت زندگی در مبتلایان به سندرم روده تحریک­پذیر و افراد سالم در شهر کاشان پرداخته است.

مواد و روش­ها: در این مطالعه تحلیلی مقطعی ۷۱ بیمار مبتلا به سندروم روده تحریک­پذیر با توجه به ملاک­های تشخیصی رم III و ۶۹ نفر از افراد سالم به­روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. داده­ها با پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه کیفیت زندگی ( Quality Of Life Questionnaire-QOL-۳۴ ) و پرسشنامه سلامت عمومی ( GHQ-۲۸ - General Health Questionnaire ) جمع­آوری شده و تحلیل گردیدند.

نتایج: یافته­ها نشان داد که میانگین نمرات کیفیت زندگی مبتلایان به IBS (۲۱/۱۰۱) و مولفه­های آنها در مقایسه با افراد سالم (۳۱/۴۷) پایین­تر است (۰۰۱/۰>P). به­علاوه، میانگین نمرات سلامت روان مبتلایان به IBS (۱۱/۳۰) در مقایسه با افراد سالم (۵۷/۱۹) بیشتر است  (۰۰۱/۰>P) و علایم جسمانی، اضطراب و افسردگی نیز در بیماران شدیدتر است.

نتیجه­گیری: در مجموع می­توان گفت میزان سلامت روان و کیفیت زندگی مبتلایان به سندروم روده تحریک پذیر شهر کاشان پایین­تر از افراد سالم می­باشد.

---

سابقه و هدف: افتادن یک مشکل تهدید­ کننده سلامتی در سالمندان است که باعث تغییر کیفیت زندگی آنها و بالا رفتن هزینه‌های نگهداری شده و دارای عوارض جسمانی، روانی، اجتماعی و اقتصادی است؛ به­طوری­که حتی ممکن است موجب مرگ آن‌ها شود. هدف از تحقیق حاضر تاثیر یک دوره برنامه تمرینی پیلاتس بر عوامل روانی و اجتماعی مرتبط با افتادن در زنان سالمند است.

مواد و روش‌ها: برای انجام این مطالعه نیمه تجربی ۳۰ زن سالمند با میانگین سنی ۹/۵ ±۲۳/۷۰ سال که در سال۱۳۹۰ به مرکز توانبخشی جامع سالمندان فرهیختگان (شهرکرد) مراجعه کرده بودند، به ­ صورت دسترس و هدفمند انتخاب شدند و به­طور تصادفی در دو گروه تجربی و شاهد قرار گرفتند. برای ارزیابی عوامل روانی از فرم کوتاه افسردگی سالمندان و برای سنجش عوامل اجتماعی از پرسش‌نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. سپس گروه تجربی به­مدت ۱۲ هفته برنامه ورزشی پیلاتس را دریافت کردند.

نتایج: در پایان مطالعه اختلاف معنی­داری بین دو گروه کنترل و تمرین در بعد افسردگی (۰۰۷/۰= P) و کیفیت زندگی در ابعاد جسمانی (۰۰۰۱/۰= P) و محیطی (۰۱۷/۰= P) مشاهده شد.

نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد شرکت در تمرینات پیلاتس می­تواند به کاهش سطوح افسردگی و بهبود کیفیت زندگی که از عوامل کلیدی مرتبط با افتادن در سالمندان می‌باشد کمک کرده و به ایفای نقش فعال‌تر در جامعه و افزایش تعاملات اجتماعی و فرهنگی آنان منجر شود.

---

سابقه و هدف: تالاسمی شایع­ترین بیماری ارثی است که علی­رغم اقدام­های درمانی، باز هم علایم و تظـاهرات بـالینی آن مانند هر بیماری مـزمن دیگـر بر کیفیت زندگی اثر دارد. این وضعیت نیاز به حمایت روانی و برنامه­های بازتوانی با اهداف افزایش کیفیت زندگی را در بیماران تالاسمی بیان می­کند. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر برنامه طراحی شده پیاده­روی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور است.

مواد و روش­ها: در این مطالعه نیمه تجربی ۶۱ بیمار تالاسمی ماژور ۱۸ سال به بالا به­صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمون قرار گرفتند. بیماران گروه آزمون برنامه پیاده­روی طراحی شده­ را ۸ هفته اجرا نمودند. ابتدا و انتهای مداخله در دو گروه کیفیت زندگی با پرسشنامه SF۳۶ سنجیده شد.

نتایج: یلفته­های مطالعه بهبود معناداری را در متغیرهای کیفیت زندگی در بیماران گروه آزمون در مقایسه با گروه کنترل پس از هشت هفته پیاده­روی منظم و برنامه­ریزی شده نشان داد (۰۵/۰>P) .

نتیجه­گیری: برنامه پیاده­روی طراحی شده بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور تأثیر داشته و توصیه می­شود در مراقبت از بیماران تالاسمی از برنامه پیاده­روی طراحی شده جهت ارتقاء کیفیت زندگی استفاده شود.

---

سابقه و هدف: دیابت نوع یک، شایع­ترین اختلال غدد متابولیکی دوران کودکی و نوجوانی است. با توجه به اهمیت کنترل بیماری و تاثیر آن بر زندگی نوجوانان، هدف این مطالعه بررسی توانمندی مراقبت از خود و کیفیت زندگی نوجوانان دیابتی می­باشد.

مواد و روش­ها: این مطالعه مقطعی به­صورت نمونه­گیری در دسترس، بر روی ۷۴ نوجوان دیابتی پرونده­دار در مرکز دیابت کاشان انجام پذیرفت. در این تحقیق پرسشنامه­های استاندارد شده کیفیت زندگی با ۴۱ سوال در بخش­های عمومی و اختصاصی با پاسخ­های لیکرتی ۱ الی ۴ و توانمندی مراقبت از خود با ۳۷ سوال در بخش­های نگرشی، عملکردی و همکاری خانواده که دارای ۳۵ پاسخ لیکرتی ۱ الی ۴ و ۲ پاسخ بلی، خیر بود مورد استفاده قرار گرفت. میزان HbA۱C اندازه­گیری شد و مشخصات دموگرافیک شامل جنس، سن، مدت زمان ابتلا به دیابت و میزان تزریق انسولین نیز ثبت گردید.

نتایج: افراد حاضر در مطالعه دارای میانگین سنی ۸۱/۱ ± ۴۴/۱۴ سال و میانگین ابتلای به دیابت ۹۴/۱±۱۲/۴ سال بودند و به­طور میانگین روزانه ۴۵/۱۲ ± ۷/۳۳ واحد انسولین دریافت می­نمودند. نتایج به­دست آمده نشان دادند که بین کیفیت زندگی و میزان HbA۱C ارتباط معنی­دار (۵۸/۰=P) وجود ندارد. هم­چنین، بین توانمندی مراقبت از خود و HbA۱C ارتباط معنی­دار وجود نداشت (۷۹/۰=P). با این همه، بین توانمندی مراقبت از خود و کیفیت زندگی ارتباط معنی­دار مشاهده شد (۰۰۱/۰=P).

نتیجه­گیری: نتایج حاصله نشان می­دهد توانمندی مراقبت از خود و کیفیت زندگی نوجوانان دیابتی مراجعه­کننده به مرکز دیابت کاشان با توجه به سطح HbA۱c آنها در حد مطلوب نمی­باشد.

---

سابقه و هدف: سرطان یک مسئله جهان گستر بوده، آمار مبتلایان به آن در همه سنین رو به افزایش است و می­تواند بر جنب ه­های مختلف زندگی بیماران تأثیر گذارد. یکی از مهمترین مسایل در زمینه سرطان،‌ ضرورت کاهش مشکلات روان شناختی و افزایش کیفیت زندگی این بیماران است. از این­رو، مطالعه حاضر به­منظور تعیین تاثیر مرور زندگی با رویکرد معنوی بر کیفیت زندگی مبتلایان به سرطان انجام شد.

مواد و روش­ها: مطالعه حاضر به­صورت کارآزمایی بالینی در مبتلایان به سرطان در شهر کاشان انجام شد. بیماران به­صورت تصادفی در دو گروه ۴۰ نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای هر دو گروه پرسشنامه کیفیت زندگی EORTC QLQ - C۳۰ قبل از مداخله تکمیل گردید. سپس، برای گروه آزمایش ۶ جلسه مشاوره فردی درمان مرور زندگی با رویکرد معنوی انجام شد. یک هفته بعد از آخرین جلسه، مجددا پرسشنامه کیفیت زندگی EORTC QLQ - C۳۰ برای دو گروه تکمیل گردید.

نتایج: میانگین نمره کیفیت زندگی گروه آزمایش از ۵/۲۷ در پیش آزمون به ۷۵ در پس آزمون و در گروه کنترل از ۷۵/۳۳ در پیش آزمون به ۸۷/۲۱ در پس آزمون تغییر کرد. با توجه به نتایج به­دست آمده کیفیت زندگی در گروه آزمایش پس از اجرای مرور زندگی به­طور معنی­دار افزایش یافته است.

نتیجه­گیری: درمان مرور زندگی با رویکرد معنوی باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان می­شود؛ بنابراین، درمان مذکور می­تواند به­­عنوان یک روش موثر جهت بهبود کیفیت زندگی این بیماران به­کار گرفته شود.

---

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون نوعی بیماری دستگاه عصبی مرکزی در کهن­سالان می ­باشد که مشخصه آن سفتی عضلانی پیش­رونده و تدریجی، لرزش و از دست رفتن مهارت­های حرکتی است. هدف مقاله مروری حاضر بررسی مطالعات مربوط به مداخلات فعالیت فیزیکی و ورزشی در راستای درمان بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک می­باشد.

مواد و روش­ ها: مطالعه حاضر به­روش مروری با جستجوی نظام­مند در پایگاه ­های Medline, Google Scholar Sportdi , PubMed, انجام شد. مقالات منتشر شده طی سال­ های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۳ که اثر ورزش و حرکت درمانی بر بیماران پارکینسونی را بررسی کرده بودند، انتخاب شدند. سپس، مطالعات در چهار دسته ارزیابی بی­ثباتی قامتی، عملکرد تکلیف تعادلی، کیفیت زندگی/ سقوط و راه رفتن دسته­بندی و بررسی شدند.

نتایج: بیشتر مطالعات با وجود تفاوت­ های برنامه تمرینی به­ کار برده شده اثرات مثبتی را علاوه بر درمان­ های معمول پزشکی بر روی عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون گزارش کرده­ اند.

نتیجه­ گیری: با توجه به اثر بخشی ورزش در بهبود ابعاد مختلف عملکرد حرکتی بیماران پارکینسونی، ضرورت دارد متخصصین بالینی توجه خاصی در به­کارگیری حرکت درمانی توام با درمان­ های تخصصی معطوف داشته و هم­ چنین در مطالعات آینده به اندازه­ گیری­ های اختصاصی­ تر و سنجش­ های خاص بیومکانیکی بپردازند.

---

 سابقه و هدف: بهبود کیفیت زندگی مهمترین هدف مداخلات درمانی در بیماری‌های مزمن قلمداد می گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین نتایج استفاده از روش های درمانی مختلف بر کیفیت زندگی مبتلایان به سندروم حاد کرونری انجام شده است.
مواد و روش ها: مطالعه گروهی حاضر بر روی مبتلایان به سندروم کرونری حاد بستری شده در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال ۱۳۹۲ با نمونه های در دسترس انجام شد. کیفیت زندگی بیمارانی که طبق معیارهای درمانی با نظر متخصص قلب، تحت یکی از روش های درمانی دارویی، آنژیوپلاستی یا پیوند عروق قرار گرفتند، با استفاده از پرسشنامه SF۳۶ (Short-form ۳۶) قبل و دو ماه بعد از دریافت درمان های فوق ارزیابی شد.
نتایج: تعداد ۱۶۷ بیمار با میانگین سنی ۲۲/۱۰±۵/۵۶ سال مورد مطالعه قرار گرفتند و ۵۰/۳ درصد آنها زن بودند. آنژیوپلاستی و درمان دارویی، نمره ابعاد سلامت عمومی، درد بدنی و نمره کل کیفیت زندگی بیماران را افزایش داد. درمان دارویی نیز بر بعد فعالیت اجتماعی تاثیر مثبت داشت (۰/۰۱=P). پیوند عروق کرونر بعد ایفای نقش را بهبود بخشید (۰/۰۰۵=P) ولی موجب بهبود کیفیت کلی زندگی دو ماه پس از درمان نشد. در مقایسه کیفیت کلی زندگی سه گروه درمانی دارویی، آنژیوپلاستی و پیوند عروق کرونر اختلاف معنی دار مشاهده نشد (۰/۶۷=P).
نتیجه گیری: درمان های مختلف سندروم حاد کرونری در کیفیت زندگی این بیماران موثر بوده و می توانند در بهبود بعضی از ابعاد آن نقش مثبت داشته باشد.

---

سابقه و هدف: با افزایش سالمندان پارکینسونی و اختلالات حرکتی پیش­رونده در این بیماران، محققین به­ دنبال راه­کارهای درمان غیر­دارویی به­ویژه استفاده از حرکت اصلاحی و ورزش می­ باشند. پژوهش حاضر به بررسی تغییرات ترس از سقوط و کیفیت زندگی پس از انجام برنامه حرکتی ویژه در بیماران پارکینسونی می­ پردازد.

مواد و روش­ ها: در این کارآزمایی بالینی ۴۴ نفر از بیماران پارکینسونی کلینیک­ های نورولوژی شهرستان کاشان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و با اخذ رضایت­ نامه به­ طور تصادفی در سه گروه؛ تمرین با فوم، تمرین بدون فوم و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی ده هفت ه­ای برای گروه­ های آزمون اجرا گردید. در مراحل پیش ­آزمون، پس­ آزمون و پیگیری یک ماه بعد متغیرهای ترس از سقوط و کیفیت زندگی سنجش شد.

نتایج: میانگین­ ترس از سقوط و کیفیت زندگی در مراحل ارزیابی بیماران پارکینسونی بهبود معنی­ داری نشان داد و نتایج ترس از سقوط در گروه آزمون با فوم از ۶/۴۴±۴۲/۰۰ به ۶/۴۱±۲۶/۸۷ و در گروه آزمون بدون فوم از ۵/۶۱±۴۳/۲۱ به ۳/۶۶±۴۰/۰۷ تغییر یافت. نتایج کیفیت زندگی در گروه آزمون با فوم از ۱۵/۵۳±۱۱۴/۲۰ به ۱۲/۰۳±۱۵۴/۳۳ و در گروه آزمون بدون فوم از ۱۰/۸۶±۱۱۵/۳۶ به ۱۳/۴۴±۱۴۱/۳۶ تغییر یافت.

نتیجه­ گیری: بیماران پارکینسونی تحت تأثیر تمرینات ورزشی عملکردی بر سطح ناپایدار از عملکرد حرکتی بهتری برخوردار شده و به سمت الگوهای کنترلی ورزیده­ تر و باثبات­ تر برای پیشگیری از سقوط پیشرفت می­ کنند.

---

---

---

---

---

---