---

سابقه و هدف: پراکسید اولین ترکیبی است که بعد از اکسیداسیون چربیها و روغنها بوجود می آ ید. وقتی که میزان پراکسید به انداز ه ای معین رسید تغییرات مختلفی صورت می گیرد و مواد فراری که باعث ایجاد بو و طعم نامطلوب در چربی و روغن می گرد ن د، ایجاد می شود. مقاله حاضر، گزارشی است که با بررسی میزان پراکسید موجود در زولبیا و بامیه ها ی شهر کاشان در سال۱۳۸۲ - ۱۳۸۳، طراحی شده و به اجرا در آمده است.

مواد و رو ش ها: تحقیق با طراحی توصیفی روی تعداد ۵۷ نمونه بامیه و ۳۶ نمونه زولبیا طی مدت ۲ سال انجام گرفت. در این مطالعه ابتدا، وزن مشخصی از روغن نمونه ها با روش سوکسله استخراج، سپس مقدار پراکسید موجود در روغن با روش تیتراسیون (تیوسولفات سدیم ۰۲/. نرمال) انداز ه گیری شد. محاسبه مقدار پراکسید، با ثبت حجم مصرفی تیوسولفات سدیم و استفاده از فرمول مربوطه صورت گرفت . نتایج با استفاده از آزمون t آنالیز آماری شدند.

یافته ها : از مجموع ۵۷ نمونه بامیه، ۴۲ نمونه (۷/۷۳ درصد) قابل مصرف و ۱۵ نمونه (۳/۲۶ درصد) غیرقابل مصرف بودند و از تعداد ۳۶ نمونه زولبیا، ۱۹ نمونه (۸/۵۲ درصد) قابل مصرف و ۱۷ نمونه (۲/۴۷ درصد) غیرقابل مصرف بود ند . بالاترین عدد پراکسید در نمو نه های بامیه ۸/۳۸ و بالاترین عدد پراکسید در نمونه ها ی زولبیا ۶۵ میلی اکی و الان در کیلوگرم بود.

نتیجه گیر ی: از نتایج مطالعه برمی آ ید که بیشتر نمونه ها ی زولبیا و بامیه غیر قابل مصرف می باشند . با توجه به میزان بالای پراکسید در اکثریت نمونه ها و خطراتی که پراکسید بر سلامتی دارد ، برنامه ریزی مداوم و ارائه راهکارهای کاربردی توسط سیاستگزاران و مس و ولین بهداشتی شهرستان ضروری است.

---

سابقه و هدف: دیابت شیرین یک اختلال پیچیده متابولیکی با ریسک بیماری قلبی و عروقی است. کروم یک ماده غذایی ضروری است و نقش آن در متابولیسم کربوهیدرات و لیپیدها کمتر شناخته شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کروم بر قند خون، پروفایل لیپیدی و پراکسیداسیون لیپیدهای خون در بیماران دیابتی نوع ۲ است.

مواد و روش ها: پنجاه نفر بیمار دیابتی نوع ۲ انتخاب شده و روزانه دو عدد کپسول ۲۰۰ میکروگرمی کروم به مدت ۶ هفته مصرف کردند. به آنها توصیه شد که عادت غذایی و سبک زندگی خود را تغییر ندهند. نمونه قند خون ناشتا، پروفایل لیپیدی و مالون دی آلدئید خون آنها در ابتدا و در پایان مطالعه اندازه گیری و آنالیز شد.

نتایج: نتایج این مطالعه دلالت بر این دارد که مصرف کروم در بیماران دیابتی نوع ۲ باعث کاهش گلوکز خون (۳/۴۸ درصد، ۰۱/۰>P)، کلسترول تام (۲۸/۶ درصد، ۰۲/۰>P)، تری گلیسرید (۳۶/۱۱ درصد، ۱/۰P<)، LDL (۲۸/۱۷ درصد، ۵/۰>P) و مالون دی آلدئید (۳۷/۱۱ درصد، ۵/۰>P) می گردد، و این در حالی است که باعث افزایش میزان HDL (۷۸/۵ درصد، ۵/۰>P) می شود.

نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت که مصرف کروم اثرات مفیدی بر میزان قند خون، پروفایل لیپیدی و پراکسیداسیون لیپیدهای خون بیماران دیابتی نوع ۲ دارد.

---

سابقه و هدف: نانوذرات نقره بیش از سایر نانوذرات شناخته شده قدرت تحرک و جذب در بافت­های مختلف را دارند. درگلبول­های قرمز خون و سایر بافت­­ها آنزیم آنتی­اکسیدانی به­نام گلوتاتیون پراکسیداز وجود دارد، که سبب حفاظت لیپیدهای غشایی و هموگلوبین در برابر واکنش­های پراکسیداسیون می­گردد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر آنتی­اکسیدانی اسپند و نانوذرات نقره بر میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز در موش­ها می­باشد.

مواد و روش­ها: این پژوهش بر روی موش­های نر بالغ از نژاد Albino با وزن ۲۵-۳۰ گرم انجام شد. در این مطالعه حیوانات به ۴ گروه زیر تقسیم شدند. گروه کنترل تزریق شده با آب مقطر، گروه تزریق شده با نانوذرات نقره ppm ۵۰۰، گروه دریافت کننده عصاره اتانولی اسپند خوراکی به­میزان mg/Kg/day ۲۰ به­مدت ۳۰ روز و تزریق شده با آب مقطر و گروه دریافت کننده نانوذرات و خورنده عصاره اسپند با دوزهای فوق. تمامی تزریقات در ۳ روز متوالی در ابتدای آزمایش به­صورت داخل صفاقی انجام شد. پس از طی شدن دوره تیمار، از قلب حیوانات خون­گیری به­عمل آمد. سپس، میزان فعالیت گلوتاتیون پر اکسیداز ( GPx ) گلبول­های قرمز سرم تعیین شد.

نتایج: در موش­های تیمار شده با نانوذرات نقره و عصاره اتانولی اسپند میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز در مقابل گروه تیمار شده با نانوذرات نقره به­طور معنی­داری افزایش نشان داد (۰۰۱/۰>P).

نتیجه­گیری: افزایش معنی­دار گلوتاتیون پراکسیداز در گروه دریافت­کننده اسپند نشان­دهنده­ی این موضوع است که خاصیت آنتی­اکسیدانی اسپند مانع از صدمات رادیکال­های آزاد حاصل از نانو ذرات نقره به غشای گلبول­های قرمز می­شود.

---

سابقه و هدف: نقره یکی از فلزات سنگین محیطی بوده و میزان آن در پوسته زمین در حدود ۱/۰ گرم در هر تن می­باشد. نیترات نقره به­عنوان عامل ایجادکننده ROS (گروه­های فعال اکسیژنی) شناخته شده و به­وسیله مکانیسم­های متنوع، شامل برهم­کنش با گروه­های سولفیدریل پروتئین­ها و آنزیم­ها به سلول آسیب می­زند. درحالی­که بخش وسیعی از نقره در آب­های سطحی به­صورت طبیعی برداشت می­گردند، فعالیت­های بشری از قبیل معدن، ساخت جواهرات و عکاسی می­توانند سطوح نقره را در آب­های محیطی افزایش دهند.

مواد و روش­ها: در این مطالعه فعالیت پراکسیداز ترب کوهی ( HRP ) تحت شرایط سینتیک تعادلی مشخص شده بود. انکوباسیون آنزیم با ۱۰۰-۱ میلی­مولار نیترات نقره به­مدت ۶۰-۱ دقیقه در دمای اتاق دو تاثیر متفاوت داشت.

نتایج: مهار پیش رونده­ی فعالیت آنزیم بعد از ۶۰-۳۰ دقیقه انکوباسیون با ۱۰۰-۰۵/۰ میلی­مولار از یون نقره مشاهده شد. بعد از ۳۰ و۶۰ دقیقه مدت زمان انکوباسیون، مهار آنزیم به­ترتیب (۶۰-۳۵) و (۹۶-۵۵) درصد بود، درحالی­که در غلظت پایین (۰۵/۰ میلی­مولار) و انکوباسیون ۱۵ دقیقه، یک اثر معکوس مشاهده شد و فعالیت آنزیم به ۷/۱۴ میکرومولار بر ثانیه افزایش یافت.

نتیجه­گیری: اثر نیترات نقره روی آنزیم HRP وابسته به زمان و غلظت می­باشد.

---

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد شده و افزایش سطح استرس اکسیداتیو در آن منجربه دژنره شدن سلول های جسم سیاه می شود. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانی گیاه بادرنجبویه این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز عصاره آبی گیاه مذکور بر عامل های استرس اکسیداتیو بافت مغز میانی انجام شد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد ۴۸ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۲۵۰-۳۰۰ گرم به ۴ گروه شاهد، شاهد تحت تیمار با عصاره، ضایعه دیده و ضایعه دیده تحت تیمار با عصاره تقسیم شدند. در این بررسی، مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق ۵/۱۲میکروگرم ۶-هیدروکسی دوپامین (۶-OHDA) به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه شاهد و ضایعه دیده تحت تیمار، ۳ مرتبه با فاصله زمانی ۲۴ ساعت مورد گاواژ عصاره بادرنجبویه یک بار در روز به میزان ۱۰۰ میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. در هفته دوم پس از جراحی سطح مالون دی آلدئید، نیتریت و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در بافت مغز میانی بررسی گردید.
نتایج: افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدئید در موش های پارکینسونی مشاهده شد و پیش تیمار با عصاره میزان آن را به طور معنی داری کاهش داد. به علاوه، سطح فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در گروه ضایعه دیده از گروه شاهد کمتر بود. عصاره بادرنجبویه تاثیری روی فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و سطح پلاسمایی نیتریت نداشت.
نتیجه گیری: تجویز خوراکی عصاره آبی بادرنجبویه به میزان ۱۰۰ میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز میانی می شود.

---