سابقه و هدف: با توجه به علل متنوع و متفاوت ترومای چشم که منجر به بستری شدن بیماران در نقاط مختلف جهان و ایران می شود و به دلیل مشخص نبودن علل آن در کاشان، به منظور تعیین خصوصیات بیماران و علل ترومای چشمی در آن ها، این تحقیق در بیماران بستری شده در بیمارستان متینی کاشان طی سال های ۷۶-۱۳۷۰ انجام گرفت.

مواد و روش ها: این پژوهش با روش مطالعه داده های موجود بر روی ۴۰۰ بیمار صورت پذیرفت. پرونده بیمارانی که با تشخیص قطعی ترومای چشمی در بخش چشم بستری گردیده بودند مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته، در آن خصوصیات سن، جنس، شغل، محل سکونت، نوع ضربه (کند، نافذ، سوختگی و ...)، علت ضربه، محل آسیب در چشم، میزان دید چشم آسیب دیده قبل و بعد از درمان مورد بررسی قرار گرفت و با آمار توصیفی ارایه شد.

یافته ها: بیشترین ترومای چشمی در گروه سنی زیر ۹ سال و به میزان ۳۶% مشاهده گردید. میانگین سنی بیماران ۲۰,۷ سال و دامنه سنی آن ها از حداقل ۳ ماه تا حداکثر ۱۰۹ سال بود. هفتاد و نه درصد (۳۱۸ نفر) از بیماران مذکر و ۲۱ درصد (۸۲ نفر) مونث بودند. بیشترین فراوانی صدمات در فصل تابستان به میزان ۳۲.۵% و کمترین آن در زمستان (۱۸.۸%) می باشد. شایع ترین علت صدمه چشمی مربوط به برخورد شاخه درخت و چوب (۲۱.۷%) و کمترین آن صدمات حیوانی (۵%) به چشم بیماران است. پنجاه و هفت درصد از صدمات از نوع کند (Blunt) و ۴۱% نافذ (Penetrating) و دو درصد سوختگی شیمیایی بود. ۲۶.۸ درصد بیماران با خونریزی در اتاق قدامی بیشترین گروه بیماران را تشکیل می دادند و کمترین فراوانی صدمات چشمی سوختگی حرارتی می باشد (۰.۵%). ۵۷.۷ درصد بیماران با روش جراحی و ۴۲.۳% به روش طبی درمان شدند. دید بیماران قبل از درمان در ۴۱.۴% در حد درک نور و تشخیص حرکت دست بود و در (LP-HM) فقط در ۳۱.۲% دید بالاتر از ۴/۱۰ بود و بعد از درمان در ۱۲.۲% در حد درک نور (LP) و ۷۱.۷ درصد بیش از ۴/۱۰ بود.

نتیجه گیری: صدمات چشمی در گروه سنی کودکان شایع تر از بالغین است. بیشتر بیمارانی که به علت صدمه چشمی در بیمارستان بستری می گردند نیاز به درمان جراحی دارند. دید بیماران بعد از بستری شدن و درمان به نحو قابل ملاحظه ای بهبود می یابد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع ترومای غیر نافذ شکم و سرعت، در دسترس بودن، ارزانی و سهولت سونوگرافی در تشخیص ضایعه های شکمی بوجود آمده و تناقض هایی که در مورد قدرت سونوگرافی در این زمینه وجود دارد، به منظور تعیین قدرت سونوگرافی در تشخیص ضایعه های شکمی، این تحقق بر روی مراجعه کنندگان دچار ترومای غیر نافذ شکم به مجتمع درمانی حضرت رسول اکرم (ص) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران در نیمه دوم سال ۱۳۷۶ تا پایان سال ۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع تشخیصی صورت پذیرفت. خصوصیات ضایعه و بیماران ثبت گردید. سونوگرافی در ساعت های روز با دستگاه Aloka SSD-۶۵۰ و در ساعات شب با دستگاه Hitachi EUB-۴۱۰ به عمل آمد. معیار تشخیص قطعی ضایعه ها، یافته های CT Scan و لاپاراتومی بوده و ارزش پیشگویی مثبت و منفی سونوگرافی تعیین گردید.

یافته ها: از ۹۴ بیمار مورد بررسی، ۷۲ نفر (۷۶,۶%) مرد و ۲۲ نفر (۲۳.۴%) زن و در سنین ۱۴.۸±۲۶.۹ سال بودند. مهم ترین علت تروما، حوادث رانندگی (۵۵.۳%) می باشد. بیشترین عضو صدمه دیده طحال (۱۱ نفر) و بعد از آن کبد (۶ نفر) بود. ارزش پیشگویی مثبت و منفی سونوگرافی برای ضایعه های اعضای داخل شکمی به ترتیب ۷۶.۵ و ۸۴.۸ و برای مایع آزاد داخل شکمی به ترتیب ۱۰۰ و ۹۶.۶ بود.

نتیجه گیری: سونوگرافی قدرت لازم در تشخیص مایع آزاد داخل شکمی را دارد ولی قدرت لازم برای تشخیص ضایعه اعضای داخل شکمی را ندارد. تحقیق بیشتر در مورد علل این قدرت کم توصیه می شود.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و روند رو به افزایش تروما و عدم اطلاع دقیق از وضعیت آن و نظر به تناقض های موجود در مورد خصوصیات بیماری و بیماران، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان فارابی در سال ۱۳۷۷ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق حاضر با روش توصیفی و با نمونه گیری روش مستمر صورت پذیرفت. بیمارانی که با تشخیص قطعی تروما در بیمارستان بستری شده بودند بررسی و خصوصیات فردی و وضعیت بیماری از نظر عامل ضربه، نوع تروما، نوع ضایعه ایجاد شده و دید متعاقب تروما ثبت، طبقه بندی و با آمار توصیفی ارایه شد.

یافته ها: در ۱۵۰ بیمار مورد بررسی، شیوع موارد بستری ناشی از تروما ۳,۲% بود. بیماران در سنین ۱۴.۵±۱۶.۳ با محدوده سنی ۳ ماه تا ۷۰ سال و نسبت جنسی ۲.۷ مرد به ۱ زن بودند. مهم ترین عوامل تروما به ترتیب، سنگ (۱۴%)، چوب (۱۳.۳%) و چاقو (۸.۷%) بود و بیشترین نوع ضایعات ایجاد شده پارگی قرنیه با (۷۷.۳%)، پارگی اسکلرا (۳۰%)، هایفما (۲۸%)، کاتاراکت تروماتیک (۲۵.۳%) و پرولاپس ایریس (۲۵.۳%) می باشند.

نتیجه گیری: خصوصیات فردی مبتلایان، عامل تروما و وضعیت بیماری در کشور ما متفاوت از کشورهای دیگر و یا مقالات کتاب های مرجع می باشد از این رو، توصیه می گردد مراکز دانشگاهی و بیمارستان های تابعه با توجه به شرایط محیطی خود تحقیقی در این زمینه ارایه دهند و نیز تحقیقات بیشتری برای انتخاب روش بهینه برای آموزش همگانی را توصیه می نماید.

سابقه و هدف: ‌با توجه به اهمیت خونریزی داخل مغزی در نوزادان که با مرگ و میر بالا و عوارض عصبی شدیدی همراه است و عدم اطلاع از شیوع و علل خونریزی داخل‌ مغزی در نوزادان بستری شده در بخش نوزادان بیمارستانهای کاشان، این تحقیق در سالهای ۷۹ ـ ۱۳۷۵ انجام گزقت.

مواد و روشها : ‌این مطالعه گذشته‌نگر بر روی ۲۷۵۵ نوازاد بستری شده انجام گرفت. پس از تأیید خونریزی داخل مغزی، اطلاعات مورد نظر از قبیل سن حاملگی، جنس علائم بالینی، نوع زایمان، ریسک فاکتورهای مادری و نوع خونریزی، علت خونریزی از پرونده‌ها استخراج و در پرسشنامه مربوطه ثبت شد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: در میان نوزادان بستری، ۶۲ مورد خونریزی داخل مغزی وجود داشت که ۴۲ مورد در نوزادان نارس و ۲۰ مورد در نوزادان ترم بوده است. مهمترین علت خونریزی در نوزادان نارس،‌آسفیکسی و در نوزادان ترم تروما بوده. شایعترین خونریزی درنوزادان نارس خونریزی داخل بطنی و در نوزادان ترم خونریزی ساب‌دورال به حساب می‌آید. ارتباط معنی‌دار بین خونریزی داخل مغزی و جنس نوزاد و نوع زایمان مشاهده نشد. شایعترین علامت بالینی در نوزادان مبتلا، کاهش رفلکس مورو بوده و مهمترین ریسک فاکتور مادری که خطر خونریزی داخل مغزی را افزایش داده بود پره‌اکلامپسی می‌باشد.

نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: با توجه به این که خونریزی داخل مغزی در نوزادان نارس ۲۷ برابر نوزادان ترم بوده است و از طرف دیگر مهمترین علت به وجودآورنده آن نیز آسفیکسی بود باید تلاش بیشتری در جهت پیشگیری از زایمانهای پره ترم و بروز آسفیکسی انجام داد.

سابقه و هدف: نکروز کبد به دنبال ترومای بلانت، تهدیدکننده حیات فرد است. با توجه به ضرورت تعیین وسعت ضایعه نکروز کبد به منظور برداشت دقیق بافت آسیب دیده و کاهش عوارض ثانویه، در مطالعه حاضر، تأثیر ماده رنگی متیلن بلو در جداسازی مناطق نکروتیک و زنده کبد به دنبال تروما در خرگوش مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و رو ش ها: در این مطالعه تجربی ۲۰ خرگوش سالم انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مساوی شاهد و مورد تقسیم شدند. با یک برش طولی در خط وسط، شکم خرگوش باز شد و کبد در میدان عمل قرار گرفت. در گروه مورد، بافت کبد با هموستات تروماتیزه و نکروز گردید. سپس از طریق ورید باب، یک کاتتر برانول آبی رنگ (شماره ۲۲) داخل آن گذاشته شد. به ۲/۰ سی سی از محلول ۲ درصد متیلن بلو، آب مقطر اضافه شد تا حجم آن به ۲ سی سی برسد، آنگاه بر اساس وزن خرگوش توسط سرنگ و از طریق کاتتر برانول تزریق گردید. به محض تزریق محلول، زمان یادداشت شد. سپس زمان رنگ گرفتن و از بین رفتن رنگ نسج کبدی در هر دو گروه انداز ه گیری گردید. ملاک تعیین اثر متیلن بلو در تعیین وسعت ضایعه نکروزان کبد، عدم رنگ پذیری بافت کبد بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات مربوط به تفاوت زما ن های رنگ پذ یری و از بین رفتن رنگ در هر دو گروه با استفاده از آزمون ویلکاکسون و آنالیز رگرسیون خطی صورت گرفت.

نتایج: میانگین زمان رنگین شدن کبد در گروه شاهد ۴/۱ ± ۷/۱۷ ثانیه و میانگین زمان محو شدن آن ۲/۳ ± ۶/۵۳ ثانیه بود. نسج کبدی نکروز شده در هیچ یک از خرگو ش های گروه مورد رنگ نگرفت (۰۵/۰ p< ). رابطه خطی بین زمان رنگ پذ یری و زمان از دست دادن رنگ در گروه شاهد وجود داشت (۰۱۲/۰ p< و ۵۱/۰= r ).

نتیجه گیر ی: نتایج تحقیق نشان داد که متیلن بلو می تواند به هنگام عمل جراحی برای تشخیص وسعت ضایعات نکروزان کبد مورد استفاده قرار گیرد و عوارض ثانویه بعد از عمل را کاهش دهد.

سابقه و هدف: ضربه به سر یکی از عوامل مهم مرگ و میر در حوادث است. آمار نشان می­دهد اغلب این افراد دچار آسیب خفیف هستند. این مطالعه به منظور بررسی میزان بروز، نحوه­ی درمان و هزینه­ی ضربه­های خفیف مغزی در یک دوره­ی دوساله در شهرستان کاشان انجام گرفته است.

مواد و روش­ها: ۴۲۹۰ بیمار با ضربه­ی مغزی طی سال­های ۱۳۸۴-۱۳۸۳ وارد مطالعه شدند. خصوصیات بیماران شامل سن، جنس، نوع حادثه، سطح هوشیاری، و علایم همراه، علل حادثه، پروتکل اداره­ی آسیب­دیدگان و هزینه ثبت گردید. مصدومین دچار ضربه­ی خفیف با GCSS= ۱۴ – ۱۵ ( Glasgow Coma Scale Score ) در نظر گرفته شده و هزینه­های مربوط محاسبه شد. جمعیت تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی کاشان ۰۰۰ ‚ ۵۰۰ نفر در نظر گرفته شده و میزان بروز تعیین شد.

نتایج: ۳۸۹۴ نفر (۸/۹۰درصد) ضربه­ی مغزی خفیف داشتند. نسبت مرد به زن ۱: ۵/۳ بود. میانگین سنی بیماران ۱۳/۱۹ ± ۲۷ سال و شایع­ترین گروه سنی ۲۹-۲۰ (۹/۲۷ درصد) و ۱۹-۱۰ سال (۲/۲۱ درصد) بودند. بیش از ۶۵ درصد مصدومین در سنین زیر ۳۰ سال قرار دارند. حوادث ترافیکی (۳/۶۸درصد) شایع­ترین عامل آسیب­زا بود. از ۱۶۲۹ نفر (۴۸ درصد) از بیماران تصویر جمجمه گرفته شد، که ۸/۸۷ درصد نرمال و ۲/۱۲ درصد دارای شکستگی بودند. از ۴۰۰ بیمار (۳/۱۰درصد) سی­تی­اسکن مغزی انجام شد، که ۱۱۸ مورد آنها غیرطبیعی بوده و هزینه­ی بستری این بیماران به طور متوسط ۳۱۶۶۵۴ ریال به ازای هر شب می­باشد. میزان بروز آسیب­های مغزی در هر سال ۴۲۹ نفر در هر ۰۰۰ ‚ ۱۰۰ نفر جمعیت بود که رشدی معادل ۶۵ درصد را در کمتر از یک دهه در این مرکز نشان می­دهد.

نتیجه­گیری: نسبت مرد به زن افزایش نشان داد و سن سوانح و حوادث در این منطقه پایین می­باشد. با توجه به طبیعی بودن حدود ۹۰ ‌درصد یافته­های گرافی جمجمه پیشنهاد می­شود کلیه­ی آسیب­دیدگان پس از طی مراحل اولیه­ی درمان، سی­تی­اسکن شوند و در صورت طبیعی بودن مرخص شوند. به این ترتیب می­توان حدود ۵۰ درصد از هزینه­های مستقیم درمان را کاهش داد.

سابقه و هدف : سلول­های استرومایی مغز استخوان منبع با ارزشی برای پیوند اتوگرافت جهت استفاده بالینی در زمینه ترمیم سیستم عصبی مرکزی بوده و می­توانند به انواع رده­های سلولی از جمله سلول­های عصبی تمایز یابند. تحقیقات نشان داده دپرنیل در درمان بیماری نورودژنراتیو پارکینسون اثر دارد و دارای اثر تروفیک روی سلول­های عصبی در محیط in vitro می­باشد. در این تحقیق اثر داروی دپرنیل بر تمایز سلول­های استرومایی به سلول­های عصبی تولیدکننده دوپامین مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش­ها: به روش ایمنوسیتوشیمی با استفاده از آنتی­بادی تیروزین هیدروکسیلاز و اندازه­گیری میانجی­های عصبی دوپامین به روش HPLC تمایز BMSCs به سلول­های شبه­عصبی بررسی شد. همچنین به روش RT-PCR بیان ژن عامل نوروتروفیک BDNF در BMSCs مورد مطالعه قرار گرفت. داده­ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج : نتایج بررسی مولکولی نشان­دهنده­ی افزایش بیان ژن BDNF توسط سلول­های القا شده با دپرنیل است. بررسی ایمنوسیتوشیمی (تیروزین هیدروکسیلاز) و کروماتوگرافی مایع با کارکرد بالا ( HPLC ) نشان داد که داروی دپرنیل با غلظت ۸-۱۰ مولار ظرفیت تمایز BMSCs به سلول­های دوپامینرژیک و تولید و ترشح دوپامین را دارا است.

نتیجه­گیری: سلول­های استرومایی می­توانند به سلول­های شبه­عصبی تمایز یافته و برای پیوند سلولی مورد استفاده قرار گیرند. 

سابقه ­ و هدف: با افزایش میزان بروز تروماهای غیر نافذ و نافذ، رخداد این حوادث در حاملگی رو به افزایش است. این تروماها می­توانند منجر به عوارض مادری و جنینی شوند. با توجه به شیوع و اهمیت تروما و تناقضاتی که در زمینه عوارض و علل آن وجود دارد، این مطالعه به منظور تعیین عوارض مادری و جنینی ناشی از تروما در حاملگی در سال­های ۸۷ – ۱۳۸۴ در بیمارستان های آموزشی کاشان صورت گرفت.

مواد و ­روش­ها: این پژوهش با طراحی توصیفی در ۵۵۰۰ مورد زایمان انجام شده صورت گرفت. کلیه ۶۰ مورد مادر باردار که به علت تروما در این مراکز بستری شده بودند، از نظر مشخصات فردی، نوع تروما، محل آسیب، عوارض مادری و جنینی بر اساس معاینه بالینی مورد مطالعه قرار گرفتند و موارد فوق تعیین و تثبیت شد. یافته­ها به صورت آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی گزارش گردید.

نتایج: از ۵۵۰۰ زایمان انجام شده،۶۰ نفر (۱/۱ درصد) به علت تروما بستری شده بودند. ۵۵ نفر(۶/۹۱ درصـد) در گـروه سنـی ۱۸ تا ۳۵ سـال قــرار داشتنـد. از نظـر سـن حاملگـی، ۱۵ نفـر(۲۵ درصد) زیر ۲۰ هفته،۴۰ نفر (۶/۶۶ درصد) بین ۳۶ - ۲۰ هفته و ۵ نفر (۹ درصد) ۳۷ هفته به بالا بودند. نوع تروما در ۵۸ نفر (۷/۹۶ درصد) غیرنافذ و علت تروما در (۷/۶۱ درصد) افراد تصادفات رانندگی بوده است. ۵ نفر (۳/۸ درصد) دچار عوارض مادری از جمله زایمان زودرس، نیاز به سزارین و دکولمان جفت و ۸ نفر (۳/۱۳ درصد)، دچار عوارض جنینی نوزادی شامل سقط، افت ضربان قلب، تولد نوزاد نارس و مرگ داخل رحمی شدند .

نتیجه­گیری: شیوع تروماهای حاملگی در این مطالعه بالاتر از مطالعات مشابه در سایر کشورها است و با افزایش عوارض مادری و جنینی همراه می باشد. با توجه به اهمیت موضوع و به منظور کاهش خطرات ناشی از تروما، اقدام در جهت افزایش سطح ایمنی زنان باردار توصیه می شود.

سابقه ­ و هدف: یکی از مسائل تهدیدگر سلامتی در جوامع کنونی، تروماها هستند. در حالی که بسیاری از افراد، محیط خانه را امن تصور می­کنند، حدود یک سوم تروماها در منزل اتفاق می افتند. این پژوهش با هدف بررسی همه گیر شناسی حوادث خانگی شهر کاشان در سال ۱۳۸۴ انجام شده است.

مواد و روش ­ ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی بوده که طی آن با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه تلفنی، اطلاعات مورد نظر از ۲۴۰۰ خانواده کاشانی جمع آوری شدند. در پرسشنامه مواردی همچون زمان، محل، علت، نوع صدمه، نحوه درمان و وضعیت حادثه دیدگان قید شده بود. محقق با دسترسی به فهرست شماره تلفن منازل شهر کاشان به طور تصادفی هر ۱۵ روز یک بار با ۱۰۰ شماره تماس گرفته و در صورت وقوع حادثه خانگی، ویژگی های فرد حادثه دیده و حادثه رخ داده در منزل را در فرم مورد نظر درج می نمود.

نتایج: به طور کلی در این مطالعه ۲۴۰۰ خانواده کاشانی در قالب ۱۰۸۰۹ نفر مورد سئوال واقع شدند که از این تعداد، ۲۳۸ نفر تجربه حادثه در منزل را شرح دادند. میزان بروز سالانه حوادث خانگی کاشان ۸/۵۲ درصد بود. از این تعداد، ۸۶ نفر (۱/۳۶ درصد) مرد و بقیه (۹/۶۳ درصد) زن بودند. بیشترین محدوده سنی در بین حادثه دیدگان ۱۱ تا ۲۰ سال با ۶۵ نفر (۳/۲۷ درصد) بود. اکثر حوادث (۹/۳۹درصد) در صبح و در آشپزخانه (۱/۴۴ درصد) به ویژه در بین زنان (۱/۵۷ درصد) اتفاق افتاده بود. فراوان ترین نوع صدمه در هر دو جنس بریدگی با ۷۶ مورد (۹/۳۱ درصد) و پس از آن سوختگی بود. اکثر حادثه دیدگان در منزل و بدون کمک گرفتن از افراد دیگر (۱۴۲ مورد؛ ۱/۶۰ درصد) درمان شده بودند. مصدومین شکستگی و دررفتگی بیشترین مراجعه به بیمارستان (۵/۹ درصد) را داشتند.

نتیجه­گیری: در مجموع نتایج پژوهش نشان داد که شیوع انواع حوادث خانگی در کاشان در مقایسه با سایر پژوهش های انجام گرفته شده در کشور مشابه است .

سابقه ­و هدف: تروما شایع­ترین علت بروز مرگ و عوارض در کشور ایران محسوب می­شود. در مطالعه حاضر در یک بررسی همه گیر شناسی در طی ۳ سال، موارد پارگی ناشی از ترومای کولون و نحوه تشخیص و درمان آن در بیمارستان الزهرا ^(س)؛ وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و بیمارستان شهید بهشتی؛ وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کاشان مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش­ها: در یک مطالعه توصیفی که طی یک دوره ۳ ساله از سال ۱۳۸۵ لغایت ۱۳۸۷ انجام شد، ۲۸ بیمار مبتلا به پارگی کولون به دنبال تروما در دو بیمارستان آموزشی اصفهان و کاشان مورد بررسی قرار گرفتند. مطالعه با استفاده از پرونده­های بیماران و به صورت توصیفی انجام گرفت. اطلاعات جمع آوری شده شامل جنس، سن، علت و محل پارگی، تظاهرات بالینی بیمار، نوع درمان جراحی، مرگ و میر و مدت بستری در بیمارستان بود. سپس با آزمون من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: از نظر نوع تروما، ۱۴ بیمار(۵۰ درصد) مبتلا به ترومای نافذ و ۱۴ بیمار(۵۰ درصد) مبتلا به ترومای غیر نافذ بودند. میانگین سنی بیماران با ترومای نافذ، ۹۸/۱۱ ± ۲۱/۲۶ و در بیماران با ترومای غیر نافذ، ۸/۱۶ ± ۰۷/۳۵ سال بود. در اکثر موارد ترومای غیر نافذ، محل آسیب در کولون سیگموئید و در موارد ترومای نافذ در کولون عرضی بوده است. انجام کولوستومی با یا بدون ترمیم، بیشتر در گروه ترومای نافذ انجام شده است. از نظر مرگ و میر، در بیماران با ترومای نافذ، یک بیمار (۲/۷ درصد) و در بیماران با ترومای غیرنافذ، ۵ بیمار (۷/۳۵ درصد) در طی بستری در بیمارستان فوت نموده بودند. از نظر شدت پریتونیت، در بیماران با ترومای نافذ،۱۰ بیمار (۴/۷۱ درصد) در stage I و ۴ بیمار (۵/۲۸ درصد) در IV stage بودند، ولی در بیماران با ترومای غیر نافذ، ۱۲ بیمار (۷/۸۵ درصد) در stage I ، یک بیمار (۲/۷ درصد) در stage III و یک بیمار(۲/۷ درصد) در IV stage بود که تفاوت معنی داری در بین دو گروه وجود نداشت. میانگین مدت بستری در بیماران با ترومای نافذ ۹۷/۷ ± ۰۷/۱۳ روز ( دامنه۲۸-۶ روز) و در بیماران با ترومای غیر نافذ ۸/۹ ± ۷۱/۱۱ روز ( دامنه۴۰-۶ روز) بود که تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت.

نتیجه­گیری : در مجموع مطالعه حاضر نشان می دهد که میزان مرگ و میر در مبتلایان به پارگی کولون ناشی از وارد شدن تروما با سایر علل پارگی کولون مشابه است. علیرغم توصیه های کتب مرجع و باتوجه به شدت پائین پریتونیت، هنوز جراحان در اکثر موارد ترومای نافذ از کولوستومی به عنوان عامل محافظتی جهت ترمیم و یا به عنوان روش درمان مستقل استفاده می نمایند.

سابقه­ و هدف : سوانح و حوادث یکی از مشکلات عمده بهداشتی، درمانی و اجتماعی جوامع امروزی را تشکیل می دهند و تروما علت اصلی مرگ و میر، بستری و ناتوانی در تمام گروه­های سنی۱ تا ۴۰ سال می­باشد. در این بین فراوانی آسیب سیستم ادراری تناسلی در ۱۰- ۳ درصد موارد گزارش شده است. تاخیر در مراقبت از این بیماران ممکن است پیامدهای ناگواری را به دنبال داشته باشد. این پژوهش با هدف تعیین پیامدهای زودرس تروماهای سیستم ادراری تناسلی در دو بیمارستـان کرمانشاه طی ۱۵ سال اخیر انجام شده است.

مواد و ­روش­ها: این مطالعه از نوع مقطعی می­باشد. جامعه مورد پ‍ژوهش این مطالعه، ۱۴۳ بیمار مبتلا به تروما بودند که طی سال­های ۸۷-۱۳۷۳ به بیمارستان چهارمین شهید و بیمارستان امام رضا (ع) مراجعه نموده­اند. با مراجعه به پرونده این بیماران اطلاعات لازم جمع آوری شده و توصیف شدند.

نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد ۷/۹۳ درصد بیماران را مردان تشکیل می دادند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه ۶/۱۳ ±۵۱/۲۸ سال بود. ۵/۸۰ درصد افراد مورد مطالعه دچار ترومای غیرنافذ بودند. محل ایجاد صدمه در ۲/۲۶ درصد موارد پنیس، ۸/۲۴ درصد مجرا، ۳/۲۱ درصد بیضه و ۷/۱۷ درصد کلیه بود. علت ایجاد صدمه در ۸/۲۱ درصد؛ ضربه، ۱/۲۱ درصد؛ سقوط از ارتفاع و۳/۱۱ درصد؛ تصادف بود. روش تشخیص در اکثر موارد (۸/۵۳ درصد) معاینه بالینی بود. نوع درمان انجام شده در ۲/۷۳ درصد موارد جراحی باز بود. یک نفر از بیماران مورد بررسی فوت نمود. پیامد ترومای وارد شده شامل دو مورد نفرکتومی، یک مورد برداشتن مثانه و ۵۲ مورد ترمیم بود.

نتیجه­گیری : بیشترین پیامد زودرس تروماهای سیستم ادراری در این مطالعه، ترمیم محل صدمه دیده بود که از طریق عمل جراحی انجام گردید. لذا سازماندهی مناسب مراکز تروما و آموزش خود مراقبتی به بیمار در خصوص نیاز به پیگیری معالجات سبب دستیابی بهتر به مراقبت­های بالینی مقتضی و کاهش عوارض دیررس خواهد شد.

سابقه و هدف: شکم یکی از بخش­های مهم بدن است که ارگان‌های متعدد و مهمی دارد و همگی آنها می‌توانند در معرض تروماهای نافذ قرار بگیرند. بررسی تروماهای شکمی در مجروحین جنگی و تعیین خط سیر درمان و نیز تعداد اعمال جراحی انجام شده و در نهایت بررسی میزان بهبودی یا عوارض حاصل از آن، می‌تواند راهنمای ما در راه رسیدن به چگونگی کیفیت سیستم درمانی جنگ باشد.

مواد و روش­ها: در طی این مطالعه توصیفی، تعداد ۱۱۷۶ پرونده‌ آن دسته از مجروحین جنگ تحمیلی که جراحت آنها منجر به ضایعه یا ضایعاتی در داخل شکم شده و به این علت تحت عمل جراحی لاپاراتومی قرار گرفته­اند، بررسی شدند.

نتایج: از تعداد ۱۱۷۶ پرونده مورد بررسی، ۳۵۷۴ ضایعه شکمی به ثبت رسیده بود. مجموع ۱۴۴۰ عمل جراحی برای این تعداد ضایعه انجام شده بود. شایع‌ترین مناطق آسیب‌ دیده به ترتیب فراوانی عبارت بودند از: روده باریک؛ ۴۱۲ مورد (۵/۱۱درصد)، کولون؛ ۲۶۰ مورد (۲/۷درصد)، طحال؛ ۱۳۹ مورد (۸/۳درصد)، دیافراگم؛ ۱۱۹ مورد (۳/۳درصد)، معده؛ ۱۱۸ مورد (۳/۳درصد)، کبد؛ ۱۱۰ مورد (۳ درصد).

نتیجه گیری: بررسی شیوع آسیب به روده باریک و کولون نشان­دهنده آسیب پذیر بودن این ناحیه بوده و لازم است در هنگام عمل جراحی در بیمارستان های صحرایی توسط جراحان مورد باز بینی و دقت قرار گیرد و درپروتکل­های استاندارد شده در سیستم درمانی هر نوع جنگی مورد توجه قرار گیرد.

سابقه و هدف : ترومای شریان پوپلیته می­تواند منجر به آنوریسم کاذب زودرس یا تاخیری شود. این عوارض نادر هستند. در این مقاله مردی با آنوریسم کاذب تاخیری، ۱۷ سال بعد از اصابت ترکش خمپاره معرفی می­شود.

معرفی مورد: یک مرد ۴۰ ساله، ۱۷ سال پیش دچار اصابت ترکش خمپاره در ناحیه پشت زانوی راست گردید. از ۴ ماه قبل از مراجعه متوجه وجود یک توده در حفره پشت زانوی راست شد که این توده به تدریج کل حفره پشت زانو را پر کرد و باعث محدودیت حرکتی در زانوی مذکور گردید. در آ نژیوگرافی عروق این ناحیه آنوریسم کاذب گزارش شد. بیمار تحت عمل جراحی رزکسیون آنوریسم قرار گرفت و ۵ روز بعد از جراحی با حال عمومی خوب مرخص شد. در مراجعه یک سال بعد نیز بیمار مشکل نداشت.

نتیجه گیری: بروز آنوریسم کاذب پوپلیته حتی بعد از گذشت ۱۷ سال متحمل است، بنابراین سابقه‌ی تروما در همه بیماران با ضایعات ناحیه پشت زانو بایستی با دقت جستجو شود.

سابقه و هدف: تصادفات یکی از علل عمده مرگ و میر و پیامد نامطلوب در جمعیت زیر ۵۰ سال می باشد. مطالعه حاضر به منظور تعیین عوامل مرتبط با پیامد ضربات مغزی تروماتیک (TBI) در بیماران بستری در ICU انجام گرفت.

مواد و روش ها: مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است که روی ۹۵ بیماری دارای TBI که در ICU بیمارستان بهشتی کاشان بستری بودند، انجام شد. برای جمع آوری داده ها از چک لیستی استفاده شد. که حاوی اطلاعات بیوگرافیک، مشخصات وقوع حادثه، و اطلاعات کلینیکی و پیامد بیماران بود. سطح هوشیاری در دو نوبت با فاصله ۶ ساعت توسط نمره کمای گلاسکو (GCS) بررسی شد. پیامد نیز با نمره پیامد گلاسکو (GOS) تعیین شد.

نتایج: میانگین سنی بیماران ۱۲±۷/۲۶ سال بود. میانگین دوره بستری ۹/۱۳±۳/۱۲ روز بود و با GOS تفاوت معنی دار آماری داشت (۰۰۰۱/۰=p). شصد درصد افراد پیامد مطلوب داشتند و ۲/۲۳ درصد نیز فوتی بودند. مقایسه شدت ترومای مغزی بیمار در بدو ورود و ۶ ساعت بعد از ورود به ICU با پیامد تروما تفاوت معنی دار آماری داشت (۰۰۰۱/۰=P). آزمون رگرسیون لجستیک نشان داد فقطGCS ۶ ساعت بعد از ورود به ICU تعیین کننده پیامد تروما می باشد (۰۰۷/۰=P).

نتیجه گیری: GCS ۶ ساعت بعد از ورود به ICU مهمترین عامل تعیین کننده پیامد تروما های مغزی است؛ بنابراین، اطلاعات مربوط به GCS بیماران در بخش ICU باید به دقت ثبت شود تا برای ارزیابی و پیش بینی پیامد ترومای مغزی در بیماران مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: باتوجه به اینکه سوانح و حوادث یکی از مهمترین دلایل مراجعه به اورژانس و اصلی ترین تابلوی مرگ در کودکان زیر ۱۵ سال می باشد، هدف از این مطالعه بررسی شیوع اپیدمیولوژی کلی راجع به مرگ و میر کودکان و همچنین بررسی تروماهای وارده در این سنین است.

مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی کلیه کودکان تروما دیده ۱ تا ۱۵ سال که طی سال های ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۶ به اورژانس بیمارستان الزهراء اصفهان مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. روش نمونه گیری به صورت سرشماری و بررسی کلیه پرونده‌های پزشکی این کودکان بود که شامل ۲۳۰۰ نفر بودند. اطلاعات مربوط به نوع تروما، جنس، گروه های سنی، محل آناتومیک تروما و مرگ ناشی از آن و فشار خون در بدو ورود از طریق چک لیست جمع آوری شدند.

نتایج: از ۲۳۰۰ کودک دچار تروما، ۷/۶۶ درصد پسر و ۳/۳۳ درصد دختر بودند. بیشترین تروماها در محل خانه و مدرسه به وقوع پیوسته بودند. شایع ترین نوع حادثه، سقوط (۳۲ درصد) و پس از آن حوادث ترافیکی (۱/۳۱ درصد) بود. بر اساس مکان آناتومیک، سر (۵/۳۸) درصد، ترومای متعدد (۳/۳۴) درصد و اندام ها (۹/۱۸) درصد شایع ترین مکان های آناتومیک بودند. فراوانی وقوع مرگ ۱/۴ درصد (۹۴ نفر) برآورد شد.

نتیجه گیری: در مجموع به نظر می رسد با توجه به آنکه سقوط و تصادفات از علل اصلی و تروما در کودکان می باشند، برنامه ریزی جهت ارتقاء فرهنگ والدین در این زمینه بتواند مؤثر واقع شود.

سابقه و هدف: تروما شایع ترین علت مرگ برای همه افراد بین سنین ۴۴-۱ سال می باشد. در بسیاری از کشورها نیز حوادث رانندگی مهمترین علت مرگ در جوانان است. این مطالعه با هدف تعیین آسیب های حوادث رانندگی طی سال ۱۳۸۶ در مرکز ترومای کاشان در بین افرادی که نیاز بستری و درمان داشته اند، صورت گرفته است.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی بر روی ۱۰۰۴ بیمار که از فروردین تا اسفند ۱۳۸۶ در بیمارستان شهید بهشتی کاشان تحت درمان قرار گرفته بودند، انجام شد. داده ها شامل سن و جنس، نوع تروما، انواع آسیب های داخل و خارج قفسه صدری جمع آوری شده و مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.

نتایج: یافته های این مطالعه نشان داد که ۶۶ درصد افراد مرد بوده و بیشترین فراوانی بروز تروماهای منجر به مجروحیت در گروه سنی ۲۱ تا ۳۰ سال رخ داده است. بیشترین فراوانی در رده بعد، در گروه سنی ۱۰ تا ۲۰ سال مشاهده می شود. وقوع تروما در مناطق شهری ۵/۶۲ درصد و در مناطق روستایی ۵/۳۷ درصد بوده است. بیشترین میزان ترومای منجر به مجروحیت در اثر تصادف با موتور سیکلت و سپس اتومبیل بوده است.

نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت، با توجه به اینکه تعداد قابل ملاحظه ای از موارد در اثر تصادفات با وسیله نقلیه و در افراد کم سواد بروز نموده است، با آموزش های و اقدامات مناسب می توان از مرگ و میر ناشی از این حوادث کاسته و از پیامدهای نامطلوب آن جلوگیری نمود.

سابقه و هدف: کبد شایع ترین اندامی است که به دنبال ترومای شکم، آسیب دیده و تشخیص زود هنگام و درمان مناسب آن میزان مرگ و میر را کاهش می دهد. برای دستیابی به این هدف پزشکان باید از شیوع و علل بیماری، علائم بالینی، روش های تشخیصی و درمان مناسب آن آگاهی داشته باشند.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی گذشته نگر بر روی ۱۳۰ مصدوم بالغ مبتلا به ترومای کند کبد که از سال ۱۳۷۷ تا ۱۳۸۷ به اورژانس بیمارستان الزهراء (س) اصفهان مراجعه نموده بودند، انجام شد. موارد با روش نمونه گیری سر شماری، انتخاب شده و داده ها با استفاده از سوابق بیماران در پرسشنامه جمع آوری گردید.

نتایج: از ۱۳۰ بیمار مورد مطالعه، ۱۰۳ نفر مرد (۲/۷۹ درصد) و میانگین سنی کل بیماران ۴۶/۱۳±۷/۲۹ سال بود. شایع ترین مکانسیم تروما تصادف با وسایل نقلیه در ۱۰۰ نفر (۹/۷۶ درصد) و بیشترین روش تشخیصی مورد استفاده، سونوگرافی و سی تی اسکن هم زمان در ۶۸ بیمار (۳/۵۲ درصد) بود. درمان انتخابی در ۸۸ نفر (۷/۶۷ درصد) از بیماران عمل جراحی و ۴۲ نفر دیگر (۳/۳۲ درصد) درمان نگه دارنده بود. تعداد موارد بستری در مرکز مراقبت های ویژه در درمان نگه دارنده بیشتر از درمان جراحی بود (۰۰۱/۰=P). همچنین، میانگین طول مدت بستری در موارد جراحی شده کمتر از موارد با درمان نگه دارنده بود.

نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از درمان نگهدارنده برای مبتلایان به ترومای کند کبد نسبت به درمان جراحی از مزایای بیشتر و عوارض کمتری برخوردار است.

سابقه و هدف: تروماهای ورزشی یکی از خطراتی است که ورزشکاران در میادین ورزشی و از جمله در مسابقات لیگ های ورزشی با آن مواجه می شوند. هدف از انجام این تحقیق، بررسی فراوانی تروما در مسابقات لیگ های ورزشی مردان شهر کاشان در سال تحصیلی ۸۸-۱۳۸۷ بود.

مواد و روش ها: در این تحقیق توصیفی مقطعی تروماهای ورزشی لیگ های ورزشی شهر کاشان در سال تحصیلی ۸۸-۱۳۸۷ با حضور در محل برگزاری مسابقات مورد ارزیابی قرار گرفت.

نتایج: در مجموع ۱۶۰ مورد ترومای ورزشی در ۱۴۶ مسابقه ی رشته های مختلف ورزشی ثبت گردید. بیشترین فراوانی تروماها در مسابقات هندبال با ۴۵ مورد (۶/۲۵ درصد) و سپس در مسابقات فوتبال با ۳۶ مورد (۵/۲۲ درصد) ثبت گردید.

نتیجه گیری: توصیه می شود به ورزشکاران این رشته ها آموزش لازم جهت اجتناب از مصدومیت و استفاده از وسائل محافظتی داده شود.

سابقه و هدف: تروما به دستگاه تناسلی به طور شایع در زایمان واژینال اتفاق می افتد و می تواند در اثر اپی زیاتومی، پارگی خود به خود و یا هر دو باشد. این مطالعه با هدف بررسی شیوع تروماهای وارده به پرینه در حین زایمان طبیعی در زنان مراجعه کننده به زایشگاه شبیه خوانی کاشان انجام شده است.

مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه توصیفی تحلیلی گذشته نگر (Retrospective) اطلاعات لازم با بررسی پرونده زایمان های طبیعی انجام شده در زایشگاه شبیه خوانی کاشان از مهر ۱۳۸۶ تا پایان شهریور ۱۳۸۸ جمع آوری گردیده، سپس یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSSو آزمون آماری مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

نتایج: یافته های پژوهش نشان می دهد فراوانی پارگی های شدید؛ یعنی پارگی درجه سه و چهار، ۱۶/۰ درصد می باشد که ۱۴/۰ درصد آن همراه با اپی زیاتومی اتفاق افتاده است. در عوض در زایمان هایی که بدون اپی زیاتومی انجام شده، شیوع پارگی های درجه ۱ و ۲ به ترتیب ۳/۹۰ و ۶/۹ درصد بوده است. در بررسی رابطه بین نوع پارگی با وزن نوزاد در موقع تولد نیز ارتباط معنی دار آماری مشاهده شد (۰۰۱/۰=P).

نتیجه گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش به نظر می‌رسد، در صورت عدم انجام اپی‌زیاتومی، ترومای فابل توجهی به پرینه وارد نمی شود و معمولا پارگی‌های ایجاد شده مختصر و از نوع درجه یک می باشند؛ بنابراین توصیه می شود در صورت امکان از انجام اپی‌زیاتومی بی مورد خودداری شود.

سابقه و هدف: امروزه عفونت با هلیکوباکترپیلوری یک مشکل جهانی است. با توجه به مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری، نیاز جدی به درمان های جایگزین و یا موادی که مقاومت به آنتی بیوتیک ها را کم کنند، احساس می شود. هدف از این مطالعه بررسی خواص ضد میکروبی و جلوگیری کننده از مقاومت آنتی بیوتیکی عصاره گیاه انار بر علیه هلیکوباکترپیلوری می باشد.

مواد و روش ها: غلظت های ۱۰، ۱۵ و ۲۰ درصد از عصاره دانه و پوست انار به طور جداگانه توسط حلال DMSOتهیه شد. مخلوط هایی از این عصاره ها با آنتی بیوتیک های مترونیدازول و کلاریترومایسین (هر کدام با ۳ غلظت) همراه با دیسک های هر محلول تهیه شد. مقاومت هلیکوباکترهای جدا شده از بیوپسی معده بیماران کاندید ازوفاگوسکوپی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۷ نسبت به هر دیسک بررسی شدند.

نتایج: با توجه به قطر دوایر ناشی از مناطق هاله عدم رشد و مقایسه آنها با جداول استاندارد NCCLS، حساسیت دیسک های آنتی بیوتیکی کلاریترومایسین و مترونیدازول به همراه عصاره پوست انار در مقایسه با دیسک های آنتی بیوتیکی (به تنهایی) به طور معنی داری افزایش داشت. ولی حساسیت دیسکهای آنتی بیوتیکی کلاریترومایسین و مترونیدازول به همراه عصاره دانه انار در مقایسه با دیسک های آنتی بیوتیکی (به تنهایی) افزایش معنی داری نداشت.

نتیجه گیری: عصاره ی پوست و دانه انار هرچند به تنهایی بر روی هاله عدم رشد هلیکوباکتر پیلوری اثری ندارند، ولی می توانند به عنوان کاهنده ی مقاومت آنتی بیوتیکی مترونیدازول و کلاریتروماسین، در ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری مورد استفاده قرار گیرند.