[صفحه اصلی ]   [Archive] [ English ]  
:: صفحه اصلي :: درباره مجله :: شماره جاری :: تمام شماره‌ها :: جستجو :: ثبت نام :: ارسال مقاله :: تماس با ما ::
بخش‌های اصلی
صفحه اصلی::
اطلاعات نشریه::
بانک‌ها و نمایه‌ها::
آرشیو مجله و مقالات::
برای نویسندگان::
اخلاق در پژوهش::
برای داوران::
تسهیلات پایگاه::
تماس با ما::
هوش مصنوعی::
::
Basic and Clinical Biochemistry and Nutrition
..
DOAJ
..
CINAHL
..
EBSCO
..
IMEMR
..
ISC
..
جستجو در پایگاه

جستجوی پیشرفته
..
دریافت اطلاعات پایگاه
نشانی پست الکترونیک خود را برای دریافت اطلاعات و اخبار پایگاه، در کادر زیر وارد کنید.
..
enamad
..
:: جستجو در مقالات منتشر شده ::
۴ نتیجه برای کاظم زاده

زهرا محزون، ساناز میرزایان شانجانی، دکتر یاسر کاظم زاده،
دوره ۲۶، شماره ۳ - ( دوماه نامه ۱۴۰۱ )
چکیده

سابقه و هدف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی شدت‌متوسط به‌همراه مکمل‌یاری رزوراترول بر مولکول‌های چسبان عروقی (VCAM-۱ و ICAM-۱) و فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF-α) در بافت قلب موش‌های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.
مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع تجربی بود. نمونه‌های آماری شامل موش‌های نر صحرایی ۲ماهه با وزن ۲۷۰-۲۳۰ گرم بود. موش‌ها پس از آشنایی با پروتکل‌های تمرین به ۵ گروه ۶تایی تقسیم شدند: کنترل سالم، کنترل دیابتی (استرپتوزوسین)، مکمل دیابت، تمرین دیابتی و تمرین + مکمل دیابتی. روزانه ۹ میلی‌گرم به‌ازای هر کیلوگرم رزوراترول به هر موش صحرایی داده شد. این تحقیق هشت هفته به طول انجامید.
نتایج: میزان TNF-α در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی (۰/۰۰۱=P) و در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه تمرین دیابتی کاهش معناداری داشت (۰/۰۰۱=P). میزان  ICAM-۱و VCAM-۱ در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش معناداری داشت (۰/۰۰۱=P). میزان ICAM-۱ در گروه دیابتی تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه مکمل دیابتی و گروه تمرین دیابتی، و میزان VCAM-۱ در گروه تمرین + مکمل دیابتی در مقایسه با گروه مکمل دیابتی کاهش معناداری داشت (۰/۰۰۱=P).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که دیابت، باعث افزایش TNF-α، ICAM-۱ و VCAM-۱ می‌شود؛ اما ورزش و رزوراترول آن را کاهش می‌دهد. همچنین ترکیبی از ورزش و مصرف رزوراترول به اثرات بهتری منجر می‌شود.

معصومه مهرابی، یاسر کاظم زاده، علی گرزی، سید علی حسینی، سعید صداقتی،
دوره ۲۶، شماره ۶ - ( دوماه نامه ۱۴۰۱ )
چکیده

سابقه و هدف: استروئیدهای آنابولیک - آندروژنیک می‌توانند به اختلال در سیستم آنتی‌اکسیدانی و برخی از نشانگرهای التهابی، مانند فاکتور هسته‌ای کاپا B (NF-KB) و سیکلواکسیژناز -۲ (COX- ۲) در کلیه ورزشکاران منجر شوند. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر هشت هفته مصرف تستوسترون انانتات بر فعالیت آنتی‌اکسیدانی بیان ژن‌های NF-KB و COX- ۲ در بافت کلیه موش‌های صحرایی نر تمرین‌کرده مقاومتی بود.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش، تعداد ۲۴ سر موش صحرایی نر، پس از یک هفته آشناسازی به سه گروه کنترل، تمرین و تمرین+ تستوسترون تقسیم شدند. موش‌های صحرایی گروه‌های تمرین و تمرین + تستوسترون به‌مدت هشت هفته و پنج جلسه در هفته تمرینات مقاومتی را انجام دادند، همچنین موش‌های صحرایی گروه تمرین + تستوسترون، سه روز در هفته دوز تجمعی هفتگی (mg/kg ۲۰) تستوسترون انانتات را به‌صورت تزریق عضلانی دریافت نمودند. جهت تجزیه‌وتحلیل یافته‌های پژوهش از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه استفاده شد (۰۵/۰P).
نتایج: نتایج تحلیل واریانس یک‌طرفه نشان داد که بیان ژن COX- ۲ در گروه‌های تمرین (۰/۰۰۳P=) و تمرین+تستوسترون (۰/۰۰۱P=). نسبت به گروه کنترل افزایش معنی‌دار داشت. همچنین افزایش معنی‌داری در گروه تمرین+تستوسترون نسبت به گروه تمرین مشاهده شد (۰/۰۰۱P=). بیان ژن NF-kB در گروه‌های تمرین (۰۰۱/۰P=) و تمرین+تستوسترون (۰/۰۰۱P=) در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنی‌داری بالاتر بود. همچنین افزایش معنی‌داری در گروه تمرین+تستوسترون نسبت به گروه تمرین مشاهده شد (۰/۰۰۱P=).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تمرینات مقاومتی شدید و مصرف تستوسترون می‌تواند به افزایش عوامل التهابی در بافت کلیه موش‌های صحرایی نر منجر شود.

جلال پورجعفریان، یاسر کاظم زاده، سجاد ارشدی، عبدالعلی بنائی فر، یحیی محمدنژادپناه کندی،
دوره ۲۷، شماره ۶ - ( دوماه نامه ۱۴۰۲ )
چکیده

زمینه و هدف: مرگ سلولی برنامه ­ریزی شده به­طور دقیق به برهم کنش برخی از محصولات ژنی بستگی دارد که این فرایند را فعال یا مهار می‌کنند. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی تأثیر تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو­کورکومین بر بیان ژن­ های شاخص­های آپوپتوزی (p۵۳-p۲۱) و پیری سلول (TERF۲) در بافت عضله نعلی موش‌های نر نژاد ویستار بود.
روش‌ها: در این مطالعه تجربی، ۲۴ سر موش نر از نژاد ویستار به ­طور تصادفی به ۴ گروه کنترل سالم، گروه تمرین مقاومتی، گروه نانوکورکومین، گروه تمرین مقاومتی+ نانوکورکومین، تقسیم شدند. تمرین مقاومتی در طول ۴ هفته طبق پروتکل اجرا گردید. همزمان موش ­های گروه­ های نانوکورکومین به میزان ۸۰ میلی گرم به ازای هر کیلو از وزن بدن مکمل مصرف نمودند. بیان ژن­ های TERF۲(Telomeric Repeat Binding Factor ۲ p۵۳ و p۲۱ به روشReal-Time PCR  سنجش شد.
یافته‌ها: تفاوت معناداری در بیان ژن ­های TERF۲، p۵۳ و p۲۱ بین ۴ گروه ثبت شد (۰/۰۵>P). در گروه تمرین مقاومتی و نانوکورکومین بیان ژن­ های TERF۲، p۵۳ و p۲۱ به طور معنا‌‌‌‌‌‌‌‌­داری بالاتر از گروه کنترل بود (۰/۰۵>P). همچنین، بیان ژن­ p۵۳ در گروه تمرین مقاومتی به­ طور معناداری بالاتر از گروه مکمل نانو­کورکومین بود (۰/۰۵>P). تمرینات مقاومتی با مصرف مکمل نانوکورکومین، نسبت به تمرین یا مکمل، بر بیان ژن TERF۲ بر بافت عضلانی موش ­های نر تاثیر معنی داری نداشت (۰/۰۵<P). همچنین تاثیر تعاملی تمرین و مکمل موجب افزایش معنی دار بیان ژن p۲۱ و p۵۳ شد (۰/۰۵>P).
نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو­کورکومین بیان ژن TERF۲ را افزایش داده و می‌تواند سرعت کوتاه شدن تلومر و پیری را کاهش دهد. همچنین، افزایش بیان ژن p۵۳ و p۲۱ هنگام تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو­کورکومین احتمالاً منجر به‌ توقف چرخه سلولی و آپوپتوز شود.

زهرا محسنی، بهرام عابدی، یاسر کاظم زاده،
دوره ۲۸، شماره ۲ - ( دوماه نامه ۱۴۰۳ )
چکیده

زمینه و هدف: عوامل مختلفی در بدن مثل امنتین-۱ (آدیپوکین بافت چربی) و FGF۲۱ (یک هورمون درون ریز با خاصیت ضدالتهابی) به دنبال بی­تحرکی کاهش می­یابند. هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر تمرین تناوبی شدید (HIIT) و مصرف مکمل آویشن بر سطوح سرمی امنتین و FGF-۲۱ در دختران جوان کم­تحرک است.
روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، ۴۸ دختر جوان به صورت تصادفی به چهار گروه (۱۲ نفری) تمرین HIIT، آویشن، HIIT +آویشن و کنترل تقسیم شدند. نمونه های سرمی در دو مرحله پیش­آزمون و پس­آزمون اخذ شد. سطح سرمی امنتین-۱ و FGF۲۱ با استفاده از کیت ­های اختصاصی الایزا سنجش شدند.
یافته‌ها: تفاوت معنی­داری بین سطح سرمی امنتین-۱ قبل (۰/۵۰۵=P) و بعد (۰/۵۴۲=P) از آزمون در ۴ گروه مورد مطالعه وجود نداشت. مقادیر پس­آزمون FGF-۲۱ بین گروه­ ها تفاوت معنی­ داری داشت (۰/۰۱۴=P) به طوری که بر اساس آزمون تعقیبی، در گروه­ های HIIT +آویشن (۰/۰۱۹=P؛ ۰/۴۶۵= اندازه اثر) و HIIT (۰/۰۴۹=P؛ ۰/۴۰۶= اندازه اثر) و آویشن (۰/۰۳۷=P؛ ۰/۴۲۴= اندازه اثر) به ­طور معنی ­داری بیشتر از گروه کنترل بود. افزایش معنی ­دار مقادیر FGF-۲۱ در گروه ­های آویشن (۰/۰۰۱=PHIIT (۰/۰۰۲=P) و HIIT +آویشن (۰/۰۰۳=P) پس از انجام مداخلات مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: افزایش FGF-۲۱ از تاثیرات مطلوب تمرینات HIIT با یا بدون مصرف آویشن است که انجام همزمان تمرینات HIIT و مصرف مکمل اویشن می­تواند افزایش بیشتری در مقادیر FGF-۲۱ ایجاد کند. با این حال، انجام مطالعات بیشتر در این زمینه ضروری است.


صفحه 1 از 1     

مجله علوم پزشکی فیض Feyz Medical Sciences Journal
Persian site map - English site map - Created in 0.17 seconds with 37 queries by YEKTAWEB 4718