سابقه و هدف: مرفین باعث القای مرگ سلولی در برخی رده‌های سلولی مانند سلول‌های عصبی می‌شود. لیتیم علاوه بر درمان و پیشگیری از اختلالات دوقطبی دارای اثرات محافظتی در برابر سمیت عصبی می‌باشد. اگرچه مطالعات حیوانی در مورد تاثیر لیتیم بر برخی از عوارض مرفین وجود دارد. ولی در مورد تداخل این دو دارو در سطح سلولی و اثر بر مرگ سلولی کاری انجام نشده بود، اهمیت این دو دارو ضرورت این مطالعه را ایجاب می‌کرد. در این مطالعه ضمن نشان دادن اثرات مرفین در ایجاد مرگ سلولی، اثر لیتیم را در محافظت از سلول‌ها در برابر مرگ سلولی القا شده با مرفین در رده سلولی PC۱۲ مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش‌ها: این تحقیق با طراحی مطالعه تجربی صورت گرفت. برای تعیین میزان مرگ سلولی از آزمون‌های MTT وانکسین ۵ و برای نشان دادن القا بیان ژن‌های موثر در مرگ سلولی از آزمون PCR RT استفاده گردید. ابتدا غلظت‌های مختلف (۱,۶ ,۰.۸ , ۰.۴, ۰.۲ mmol/L) مرفین را در زمان‌های مختلف به سلول‌های کشت داده شده اضافه شد و سپس میزان مرگ سلولی القا شده را با آزمون‌های فوق تعیین گردید. در بخش دیگر سلول‌های PC۱۲ را ابتدا به مدت ۷۲ ساعت در کلرید لیتیم نگهداری کرده و سپس غلظت‌های مختلف مرفین به آنها اضافه گردید. نتایج با استفاده از آزمون آماری انووای یک طرفه تحلیل شد.

نتایج: مرفین با غلظت‌های mmol/L ۸/۰ و ۶/۱ مرگ سلولی را در سلول‌ها القا نمود که با آزمون‌های MTT وانکسین ۵ به ترتیب پس از ۲۴ و ۱۲ ساعت قابل اندازه‌گیری ‌بود. نتایج آزمون RT PCR نشان داد مرفین با غلظت mmol/L ۸/۰ بیان ژن پیش بر نده مرگ سلولی Bax و ژن ممانعت کننده از مرگ سلولی Bcl-۲ را به ترتیب افزایش و کاهش می‌دهد. نتایج آزمون انکسین ۵ نشان داد میزان مرگ سلولی ایجاد شده با غلظت mmol/L ۸/۰ مرفین بعد از پیش د رمان با لیتیم نسبت به گروه کنترل کمتر است. همچنین نتایج آزمون RT PCR نشان داد با پیش ‌درمان لیتیم میزان بیان ژن Bax که در اثر مرفین mmol/L ۸/۰ افزایش یافته بود، کاهش یافته و میزان بیان ژن Bcl-۲ افزایش می‌یابد. از طرفی لیتیم کلراید با غلظت ۲/۱ میلی‌مول بر لیتر به تنهایی اثری بر القای مرگ سلولی و بیان ژن‌های Bax و Bcl-۲ نداشت.

نتیجه‌گیری: لیتیم می‌تواند مرگ سلولی القا شده توسط مرفین را کاهش دهد. این اثر لیتیم با تاثیر آن بر بیان ژن‌های Bax و Bcl-۲ می‌باشد

سابقه و هدف: توالی حرکتی اساس بسیاری از رفتارهای هوشیارانه­ی انسان است، چرا که رفتارهای پیچیده­ی حرکتی زنجیره­ای از رفتارهای اولیه است. هدف این پژوهش مقایسه­ی میزان وابستگی به توجه در یادگیری توالی حرکتی ضمنی در دو گروه سنی سالمندان و جوانان است.

مواد و روش­ها: این مطالعه به صورت نیمه­تجربی در دو گروه سالمند (۶۰ الی ۷۵ سال) و جوان (۲۰ الی ۳۰ سال) (هر گروه ۱۵ نفر) اجرا شد. آزمودنی­ها در سال ۱۳۸۵ و در محل کانون بازنشستگان آموزش و پرورش شهرستان کاشان در مطالعه­ شرکت داده شدند. در این مطالعه دو تکلیف زمان عکس­العمل متوالی (تکلیف اول) و شمارش صداهای ارایه شده (تکلیف دوم) به صورت هم­زمان به فرد ارایه شد. جهت تحلیل داده­ها آزمون تحلیل واریانس برای اندازه­گیری­های مکرر زمان پاسخ، خطای پاسخ و کارایی تکلیف دوم، تی زوج شده برای مقایسه­ی داده­های منظم و نامنظم یک گروه و تی مستقل برای مقایسه­ی داده­های دو گروه سالمند و جوان مورد استفاده قرار گرفت.

نتایج: نتایج نشان داد که در گروه جوانان با ارایه­ی تکلیف دوگانه خطای پاسخ و زمان پاسخ تکلیف اول (زمان پاسخ متوالی) در مراحل مختلف آزمون در هر دو مرحله­ی منظم و نامنظم کاهش می­یابد. (برای همه­ی موارد ۰۰۰/۰ p £ در گروه سالمندان خطای پاسخ و زمان پاسخ در مراحل مختلف آزمون در هر دو مرحله ­ ی منظم و نامنظم تفاوت معنی ­ داری مشاهده نشد. (به ترتیب ۸۶۳/۰ p= و ۰۶۱/۰ p= ) کارایی تکلیف دوم نیز در طی پیشرفت مراحل آزمون در هر دو گروه تفاوت معنی ­ داری مشاهده نشد. (به ترتیب ۵۸۳/۰ p= و ۵۵۰/۰ p= ).

نتیجه­گیری: کاهش کمتر زمان پاسخ در تکلیف زمان عکس­العمل متوالی در سالمندان نسبت به جوانان نشان داد؛ یادگیری ضمنی در سالمندان وابسته به توجه است. بر این اساس در توانبخشی و تمرین درمانی سالمندان نمی­توان از تکالیف شناختی برای افزودن بار تمرین در حین یادگیری حرکتی استفاده نمود

خلاصه

سابقه و هدف: بروسلا باکتری گرم منفی، کوکوباسیل، هوازی، درون سلولی اختیاری، غیرمتحرک و فاقد اسپور می باشد. که طیف گسترده ای از حیوانات و همچنین انسان را آلوده می نماید. امروزه پروتئین های غشای خارجی (OMPs) بروسلا به عنوان ساختارهای ایمونو‍‍ژنیک جهت طراحی و تولید واکسن زیر واحدی برای پیشگیری از بروسلوزیس انسانی مورد توجه قرار گرفته اند.

مواد و روش ها: پروتئین های عمده غشای خارجی از سویه صاف بروسلا آبورتوسS۹۹ از سلول‌های سونیکه شده به واسطه اولتراسانتریفیگاسیون و پیش هضم آنزیمی با لیزوزیم، استخراج و به وسیله کروماتوگرافی تبادل یونی و ژل فیلتراسیون به طور خالص تخلیص شدند. مقدار کل پروتئین تخلیص شده توسط دستگاه نانودراپ اندازه گیری شد. با استفاده از SDS–PAGE، پروفایلی از پروتئین های غشاء خارجی بروسلا آبورتوس S۹۹ به دست آمد که براساس وزن مولکولی از یکدیگر تفکیک شدند. در الگوی الکتروفورتیکی به دست آمده، پورین‌ها تخلیص شدند. در نهایت آزمون پیروژنی و سمیت غیر نرمال طبق پروتکل سازمان بهداشت جهانی روی نمونه‌های تخلیص شده انجام شد.

نتایج: غلظت پروتئین های عمده غشای خارجی استخراج شده در این مطالعه برابر mg/ml ۲۷/۶ بود که با توجه به الگوی الکتروفورتیک به دست آمده از SDS–PAGE، وزن مولکولی نمونه استخراج شده در محدوده ی ۳۶-۳۸ کیلودالتون می باشد. بر اساس وزن مولکولی محاسبه شده، این پروتئین ها در گروه پورین ها قرار می گیرند. نتیجه ی آزمون پیروژنی و سمیت غیر نرمال روی نمونه‌ها منفی بود.

نتیجه گیری: روش به کار رفته در این مطالعه به منظور تخلیص پروتئین های عمده غشای خارجی بروسلا آبورتوس S۹۹ با غلظت بالا روشی مناسب و کارآمد بوده و با استفاده از این روش، پورین های باکتری به صورت اختصاصی قابل استخراج می باشند. نتیجه ی آزمون پیروژنی و سمیت غیر نرمال بی‌زیانی مصرف آنها را در مدل‌های حیوانی و مصارف انسانی تایید می‌نماید.

سابقه و هدف: آمیلین هورمون پانکراسی با ۳۷ اسیدآمینه می‌باشد. مشخص شده است که تجمع آمیلین انسانی در پاتوژنز دیابت تیپ ۲ دخالت دارد. در این مطالعه تغییر انباشتگی آمیلین در حضور و غیاب سرب و سلنیوم مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش‌ها: پپتید آمیلین انسانی با ۱ میلی‌لیتر دی متیل سولفوکسید (DMSO) حل گردید. سپس، با بافر کربس (۴/۷ :pH) تا غلظتμM ۴/۰ رقیق گردید. محلول آمیلین بدون عنصر به‌عنوان کنترل در نظر گرفته شد. سلنیوم و سرب به‌ترتیب با غلظت‌های ۵۰ و ۱۰ میکرو مولار به‌طور جداگانه در محلول آمیلین تهیه شدند و گروه آخر شامل ترکیبی از سلنیوم و سرب در محول آمیلین بود. تمام نمونه‌ها در دمای ۳۷ درجه‌ی سانتی‌گراد انکوبه شدند. انباشتگی آمیلین با تیوفلاوین T انجام شد و به‌وسیله فلوری‌میتر ثبت شد.

نتایج: نتایج به‌دست آمده نشان داد که بعد از ۱۴۴ساعت انکوباسیون، سلنیوم، رسوب آمیلین را به مقدار ۲/۳۰ درصد کاهش داده و سرب نیز ۱/۲۳ درصد افزایش می‌دهد (۰۵/۰>P). اثر تلفیقی سرب و سلنیوم در مقایسه با گروه سرب، رسوب آمیلین را به اندازه‌ی ۵۲/۹ درصد کاهش داد.

نتیجه‌گیری: این مطالعات نشان می‌دهد که سلنیوم نه تنها رسوب آمیلین را به‌طور معنی‌داری کاهش می‌دهد، بلکه اثر سمی سرب را نیز مهار می‌کند. در خاتمه شاید بتوان گفت اثرات سمی رسوب آمیلین بر سلول‌های پانکراس توسط سلنیوم مهار می‌شود.

سابقه و هدف: دیابت شیرین نوع ۲ را می­توان به­عنوان یک بیماری کنفورماسیونی تعیین کرد، زیرا در آن پروتئین تشکیل­دهنده سلول­های بتا، آمیلین، دست­خوش تغییری در ساختار سوم متعاقب انباشتگی می­شود. در این پژوهش اثرات سرب و روی بر رسوب آمیلین تحت شرایط آزمایشگاهی بررسی شد.

مواد و روش­ها: برای القاء رسوب آمیلین، محلول استوک به بافر کربس- هنسلیت، ۴/۷ pH: اضافه شده تا غلظت نهایی ۴/۰ میکرومولار رقیق شد و به­مدت شش روز در o C ۳۷ انکوبه گردید. غلظت­های μM ۵۰ از روی و μM ۱۰ از سرب نیز جداگانه در محلول حاوی آمیلین و هم­چنین ترکیبی از روی و سرب و آمیلین با همین غلظت­ها تهیه شد. نمونه­های بدون عناصر کمیاب به­عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. تجمع پپتید با اندازه­گیری فلورسانس تیوفلاوین تی با فلوریمیتر LS۵۵ اندازه­گیری شد.

نتایج: یافته­ها نشان داد که روی به میزان ۳۱/۱۲ درصد و سرب به میزان ۱۷/۲۳ درصد رسوب آمیلین را نسبت به گروه کنترل افزایش داد. ترکیب سرب و روی نیز در مقایسه با گروه سرب ۲۴/۰ درصد رسوب آمیلین را افزایش داد.

نتیجه­گیری: این تحقیق بیان می­دارد که تحت شرایط آزمایشگاهی سرب و روی به­طور جداگانه اثر ترویجی در تشکیل صفحات بتا آمیلوئید دارند، اما سرب به همراه روی اثر سینرﮊیستی در رسوب آمیلین ایفا نمی­کند.

سابقه و هدف: اختلال حرکتی یکی از ویژگی های برجسته ی اوتیسم و آسپرگر است. هدف از این مطالعه بررسی یادگیری صریح حرکتی افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم و تحکیم آن بعد از گذشت ۲۴ ساعت است.

مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۵ کودک مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم با ۱۶ همتای عادی مقایسه شدند. شرکت کننده ها با استفاده از ASSQ از دبستان های نجف آباد انتخاب شدند. نمونه ها در روز اول، تکلیف زمان عکس العمل متوالی را در ۱۰ بلوک و در روز دوم در ۲ بلوک انجام دادند.

نتایج: میانگین و انحراف معیار سرعت یادگیری در ۸ بلوک منظم روز اول در گروه مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم برابر ۴۰۵/۰±۵/۱ و در همتایان عادی ۲۹/۰±۱۴/۱ بود. مقایسه ی سرعت یادگیری دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد که بیانگر نقص یادگیری صریح در افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم بود (۰۰۹/۰=P). مقایسه ی میانگین سرعت یادگیری دو گروه در روز اول با دوم (اختلالات طیف اوتیسم:۳۱/۰±۲۹۵/۱، سالم:۲۱/۰±۰۶/۱) نیز نشان دهنده ی تفاوت معنی داری بین دو گروه بود (۰۴۶/۰=P) که مبین نقص تحکیم یادگیری بود.

نتیجه گیری: نقص یادگیری حرکتی صریح و تحکیم آن در گروه اختلالات طیف اوتیسم می تواند به علت اختلال عملکرد نیمکره ی چپ، تخصصی شده در یادگیری صریح، باشد. این نقص یادگیری حرکتی صریح تاکیدی بر اختلالات حرکتی در افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم است.

سابقه و هدف: تصمیم‌گیری ­پرخطر یکی از نقص‌های محوری در اختلال نارسایی‌توجه/بیش­ فعالی‌ است. عوامل متعددی برای نقص در تصمیم‌گیری افراد مبتلا به این اختلال وجود دارد که از جمله آنها نقص در عملکرد‌های اجرایی از جمله حافظه‌ کاری است. هدف از مطالعه حاضر نشان دادن رابطه بین حافظه­ کاری و تصمیم ­گیری پرخطر در کودکان مبتلا به اختلال نارسایی‌توجه/بیش­ فعالی‌ است.

مواد و روش ­ها: در مطالعه مقطعی حاضر، نمونه­ گیری به شیوه در دسترس و شامل ۴۵ نفر (۱۹ دختر و ۲۶ پسر) از کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش­ فعالی بود که از طرف روانپزشکان ارجاع داده ‌شده بودند. کودکانی که طبق تشخیص روانپزشکان اختلالات همراه داشتند از مطالعه کنار گذاشته شدند. عملکرد حافظه­ کاری با استفاده از تکلیف چند محرک پیشین (ان بک) و تصمیم­ گیری پرخطر با آزمون خطرپذیری بادکنکی (بارت) در کلینیک توانبخشی شناختی دانشگاه شهید بهشتی مورد ارزیابی قرار گرفت.

نتایج: سه زیرمتغیر آزمون خطرپذیری همبستگی معنی­دار با نمره دقت حافظه ­کاری داشتند (P<۰/۰۱) و نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که می ­توان با در دست داشتن نمره دقت حافظه ­کاری، نمره تنظیم‌شده آزمون خطرپذیری که اصلی­ ترین نمره این آزمون است پیش­بینی کرد (P<۰/۰۱).

نتیجه­ گیری: با کاهش ظرفیت حافظه ­کاری، خطرپذیری آزمودنی­ ها افزایش پیدا می­ کند و می ­توان با کمک نمره دقت حافظه ­کاری، خطرپذیری را در این کودکان پیش­بینی کرد. به ­عبارت دیگر، پس از بالا بردن ظرفیت حافظه ­کاری، خطرپذیری در این کودکان کاهش می ­یابد. 

سابقه و هدف: باتوجه به نقش مشکلات روانشناختی مانند اضطراب،‌ افسردگی و استرس در میزان خطرپذیری و اهمیت این موضوع در دختران نوجوان، هدف این مطالعه بررسی مقایس ه­ای خطرپذیری در دختران نوجوان مبتلا به نشانه‌های اضطراب،‌ افسردگی، استرس و گروه سالم بود.

مواد و روش­ ها: پژوهش حاضر از نوع طرح‌های علی مقایسه‌ای بود. از میان جامعه آماری دختران دبیرستان­ های منطقه یک شهر تهران، چهار گروه آزمودنی دختر نوجوان مبتلا به نشانه ­های اضطراب، افسردگی، استرس و گروه سالم با غربالگری به روش نمونه ­گیری هدفمند انتخاب شدند. به‌منظور کنترل آثار جمعیت شناختی تمام گروه‌ها بر اساس سن، رشته تحصیلی و میزان تحصیلات، گروه ­ها حتی‌الامکان یکسان سازی گردیدند. برای گردآوری داده‌ها از آزمون قمار آیوا (IGT) و پرسشنامه نشانه‌های اضطراب، افسردگی و استرس (DASS۲۱) استفاده گردید،

نتایج: نتایج نشان داد که بیشترین میزان خطرپذیری را گروه افسرده و سپس به­ ترتیب گروه­ های استرس و اضطراب داشتند. گروه­های افسرده و استرس به ­صورت معنی­ داری از میزان بیشتر خطرپذیری در مقایسه با گروه سالم برخوردار بودند، هم­ چنین، افسردگی توانایی پیش‌بینی معنی­ دار خطرپذیری را دارا بود.

نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع بالای افسردگی در دختران نوجوان و ارتباطی که با خطرپذیری دارد، لزوم توجه بیشتر به این متغیر در برنامه‌های درمانی و پیش‌گیری برای این افراد آشکار می‌شود.