---

سابقه و هدف: نظر به شیوع عفونت های زخم محل انسیزیون و عوارض شناخته شده آن و وجود این عارضه در آپاندیسیت پرفوره گانگرنه و گزارش های موفق در زمینه استفاده از آنتی بیوتیک های موضعی جهت کاهش میزان پیشگیری از عفونت، به منظور تاثیر شستشو بافت زیر جلد محل انسیزیون با محلول آمپی سیلین در پیش گیری از عفونت زخم در آپاندیسیت های پرفوره و یا گانگرنه این تحقیق صورت پذیرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش کارآزمایی بالینی بر روی دو گروه از بیماران که تحت عمل جراحی با برش مک بورنی قرار گرفته بودند، انجام گرفت. کلیه بیماران قبل از عمل یک دوز کفلین وریدی دریافت کرده و سه روز پس از عمل نیز از آنتی بیوتیک های وریدی مترونیدازول و جنتامایسین و سپس تا روز هفتم به صورت خوراکی سپیروفلوکساسین دریافت نموده و تا سی روز پس از عمل از نظر بروز علایم موضعی و شواهد بالینی عفونت پیگیری شدند. زیر جلد در هر دو گروه شاهد در زمان ترمیم زخم با نرمال سالین و گروه مورد مطالعه با نرمال سالین و آمپی سیلین شستشو و ترمیم صورت گرفت.

یافته ها: ۷۴ نفر در دو گروه ۳۷ نفری که با دو روش A و B ترمیم زخم صورت گرفت، بیماران در دو گروه از نظر سن و جنس مشابه بودند. شیوع عفونت در گروه شاهد، ۱۳,۵% و در گروه مورد، ۱۰.۸% بود. سن، جنس و نوع عارضه آپاندیس در بروز عفونت نقش نداشته، در حالی که ضخامت زیر جلد بیشتر از ۲ سانتیمتر عفونت زخم را افزایش می داد (P<۰.۰۷).

نتیجه گیری و توصیه ها: شستشوی زیر جلد با محلول آمپی سیلین در مقایسه با نرمال سالین تنها در پیشگیری عفونت نقش ندارد. تحقیق برای تعیین تاثیر در زخم های با ضخامت زیر جلدی بیش از ۲ سانتی متر را توصیه می نماید. در زخم های با ضخامت کمتر از ۲ سانتی متر در افراد جوان پس از شستشوی ساده به طور اولیه می توان ترمیم انجام داد.

---

سابقه و هدف: با توجه به شیوع ندول های تیروئیدی در منطقه کوهستانی-کویری کاشان و اهمیت تشخیص و درمان سریع آن و گزارش های متفاوت از قدرت FNAc و به منظور تعیین قدرت FNAc در تشخیص ندول های تیروئیدی، این تحقیق بر روی بیماران مراجعه کننده با ندول های تیروئیدی به مراکز درمانی کاشان از خرداد سال ۱۳۷۷ تا خرداد سال ۱۳۷۹ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی توصیفی بر روی ۶۵ نفر صورت پذیرفت. بیماران با ندول تیروئیدی، ابتدا FNAc شده و جواب آن ها مشخص و سپس همه آن ها تحت عمل جراحی با اندیکاسیون های مختلف قرار گرفتند (جراحی شامل توبکتومی، ایسمکتومی، پیرامیدکتومی یا ساب توتال تیروئیدکتومی با تیروئیدکتومی تام بود) و جواب پاتولوژی نمونه حاصل از جراحی با یافته های FNAc مقایسه و قدرت شاخص های تشخیصی FNAc نسبت به پاتولوژی تعیین گردید.

یافته ها: از ۶۵ نمونه مورد بررسی در گروه سنی مختلف، ۵۵ نفر (۸۴,۶%) زن و ۱۰ نفر (۱۵.۴%) مرد بودند و ۵ مورد (۷.۷%) از ندول ها هم در FNAc و هم در پاتولوژی جراحی بدخیم بودند و حساسیت و ویژگی، ۱۰۰% بود و هیچ مورد منفی کاذب یا مثبت کاذب مشاهده نگردید.

نتیجه گیری: FNAc قدرت خاصی در تشخیص ندول های تیروئیدی دارد و با توجه به شیوع بالای ندول های تیروئیدی در منطقه کوهستانی-کویری (به دلیل کمبود ید) و این موارد کمی از این ندول ها بدخیم هستند به موقع کاملا درمان پذیر می باشند، انجام FNAc قبل از جراحی برای همه ندول های تیروئیدی اجتناب ناپذیر شود.

---

سابقه و هدف: بر خلاف روش مرسوم در کتاب ها و مقاله های درماتولوژی که طبقه بندی براساس اتیولوژی و یا نمای بالینی بیماری ها انجام می گیرد و با توجه به اهمیت رهیافت ناحیه ای به عنوان جانشینی مناسب چه در تحقیقات و چه در برخورد بالینی و همچنین به منظور تعیین شیوع ضایعات پوستی کشاله ران و عوامل مرتبط با آن، تحقیق حاضر روی مراجعین به درمانگاه سرپایی در بیمارستان رازی تهران انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش مقطعی روی تعداد ۳۴۰۱ نفر که به طور مستمر مراجعه نمودند، انجام گرفت. تشخیص ضایعه براساس یافته های بالینی و پاراکلینیکی بود. در موارد مشکوک بیوپسی صورت می گرفت. عوامل مرتبط با ظهور شامل سن، جنس و نمایه توده بدن تعیین گردید. شیوع ضایعه در نمونه ها تعیین و میزان واقعی آب برآورد شد.

 یافته ها: از ۳۴۰۱ بیمار مراجعه کننده ۳,۹% مبتلا به ضایعات کشاله ران بودند. شایع ترین نوع ضایعه، درماتوفیت (۱۷.۲%) و سپس اریتراسما و درماتیت سبورئیک هر یک به میزان ۱۴.۹% بودند. نوع ضایعات بر حسب وضعیت چاقی و جنس متفاوت بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: چاقی در ایجاد ضایعات پوستی کشاله ران دخیل است. انجام تحقیقات بیشتر برای شناخت اتیولوژی و کاهش مشکل توصیه می شود.

---

سابقه و هدف: روش های متفاوتی برای انجام عمل ختنه استفاده می شود که در بین آنها روش کلاسیک از شیوع بیشتری برخوردار است. از آنجا که عوارض و طول مدت عمل و هم چنین درد در روش کلاسیک تا حدی زیاد است، در این مطالعه عوارض و مدت انجام عمل کلاسیک با روش Gomco مقایسه شده است.

مواد و روش ها: مطالعه مورد شاهدی حاضر بر روی ۸۰ نوزاد و شیرخوار مراجعه کننده به اتاق عمل سرپایی بیمارستان شهید بهشتی کاشان جهت انجام عمل ختنه در سال ۱۳۹۰ و در دو گروه ۴۰ نفره روش کلاسیک و Gomco انجام شد. عوارض در دو مرحله ی حین عمل با کمک شمارش تعداد گازهای خونی و نیز ویزیت یک هفته بعد با روش مشاهده ای بررسی و تحلیل آماری شدند.

نتایج: میانگین سنی افراد ۳۷/۱۲±۸/۲۴ روز بود که اختلاف معنی داری نداشت. میانگین مدت عمل در گروه کلاسیک (۵/۲±۳/۲۴ دقیقه) نسبت به روش Gomco (۳/۲±۳/۱۳ دقیقه) نزدیک به دو برابر بیشتر بود. میزان خونریزی در روش کلاسیک با ۶/۰±۱/۴ سی سی، بیش از سه برابر روش Gomco با ۷/۰±۳/۱ سی سی بود. عفونت بعد از عمل در نوزادان موجود در دو گروه گزارش نشد.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که روش Gomco در مقایسه با روش کلاسیک زمان انجام، درد و عوارض کمتری دارد و می تواند به عنوان جایگزین مناسبی برای روش کلاسیک باشد.

---

سابقه و هدف: کارسینوم سلول کلیه مسئول ۹۰ تا ۹۵ درصد نئوپلاسم­های بدخیم کلیه است و پیک بروز آن ۵۰ تا ۷۰ سالگی می­باشد. متاستاز به پستان در این بدخیمی بسیار نادر است.

معرفی بیمار: بیمار خانم ۵۵ ساله­ای است که با توده­ای در پستان سمت راست به پزشک جراح مراجعه می­نماید. در بررسی ماموگرافی توده­ای با افزایش دانسیته همراه با اسپیکولاسیون و نواحی میکروکلسیفیکاسیون به ابعاد تقریبی ۳۲ × ۲۲ میلی­متر دیده شد. پس از انجام بیوپسی کارسینوم مهاجم مجاری پستان گزارش شد. طی بررسی از نظر متاستازها و مرحله بندی در سی تی اسکن شکم و لگن توده­ای در قطب تحتانی کلیه راست با ابعاد ۲۷ × ۳۳ × ۳۸ میلی­متر و نمای هتروژن دیده شد. بیمار نفرکتومی شد و بررسی پاتولوژی توده کلیه کارسینوم سلول کلیه از نوع سلول روشن را گزارش نمود. توده پستان کارسینوم ویمنتین مثبت بود که به­نفع متاستاز از کارسینوم سلول کلیه بود. بیمار با تشخیص کارسینوم سلول کلیه با متاستاز به پستان تحت ایمونوتراپی (اینترفرون آلفا) قرار گرفت.

نتیجه­گیری: بافت پستان می­تواند محلی برای متاستاز کارسینوم سلول کلیوی باشد. لذا، پس از کشف توده بدخیم پستان ارزیابی­های جامع جهت افتراق سرطان­های پستان اولیه از متاستاتیک ضروری به­نظر می­رسد.

---

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد شده و افزایش سطح استرس اکسیداتیو در آن منجربه دژنره شدن سلول های جسم سیاه می شود. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانی گیاه بادرنجبویه این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز عصاره آبی گیاه مذکور بر عامل های استرس اکسیداتیو بافت مغز میانی انجام شد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد ۴۸ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۲۵۰-۳۰۰ گرم به ۴ گروه شاهد، شاهد تحت تیمار با عصاره، ضایعه دیده و ضایعه دیده تحت تیمار با عصاره تقسیم شدند. در این بررسی، مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق ۵/۱۲میکروگرم ۶-هیدروکسی دوپامین (۶-OHDA) به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه شاهد و ضایعه دیده تحت تیمار، ۳ مرتبه با فاصله زمانی ۲۴ ساعت مورد گاواژ عصاره بادرنجبویه یک بار در روز به میزان ۱۰۰ میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. در هفته دوم پس از جراحی سطح مالون دی آلدئید، نیتریت و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در بافت مغز میانی بررسی گردید.
نتایج: افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدئید در موش های پارکینسونی مشاهده شد و پیش تیمار با عصاره میزان آن را به طور معنی داری کاهش داد. به علاوه، سطح فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در گروه ضایعه دیده از گروه شاهد کمتر بود. عصاره بادرنجبویه تاثیری روی فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و سطح پلاسمایی نیتریت نداشت.
نتیجه گیری: تجویز خوراکی عصاره آبی بادرنجبویه به میزان ۱۰۰ میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز میانی می شود.

---