سابقه و هدف: باتوجه به اهمیت اپیدمیولوژی تظاهرات بالینی و پاراکلینیکی پریتونیت سلی و به نظور مروری بر وضعیت آن، این تحقیق به منظور بررسی جنبه‌های بالینی و پاراکلینکی پریتونیت سلی در ایران؛ بر روی مراجعه‌کنندگان به دو مرکز دانشگاهی شهر تهران در طی سال‌های ۸۰-۱۳۳۸ صورت پذیرفت.

مواد و روش‌ها: تحقیق به روش مطالعه داده‌های درجه ورودی کلیه بیمارانی که تشخیص قطعی پریتونیت سلی آنها با آسیب‌شناسی, آزمایش مستقیم یا کشت تایید شده بود انجام گرفت. خصوصیات فردی و بیماری بیماران، تشخیص و درمان آنها تعیین و با استفاده از آمار توصیفی ارائه گردید.

یافته‌ها: طی دوره مورد بررسی، تعداد ۱۸۶بیمار (۳۵ مرد و ۱۴۸ زن) در سنین ۲۴/۱۴ ± ۵/۲۹ وجود داشت. بیماری در زنان ۲/۴ برابر بیشتر از مردان بود. شایع‌ترین علایم بالینی به ترتیب؛ اتساع شکمی (۷۸%), کاهـش وزن (۷۵%), تب (۷۳%), درد شکمی (۶۲%) و توده شکمی (۴۰%) بود. در ۴۳% از بیماران شواهدی از سل ریوی دیده می‌شد. ۸۶% از بیماران تست توبــرکولین مثبت داشتند ( mm ۱۰ > PPD ). متوسط ESR ساعت اول بیماران ۷/۶۷ و ۲۳% از بیماران ESR بیش از ۱۰۰ داشتند. آسیت اگزوداتیو با برتری لنفوسیتی در ۹۵% بیماران دیده شد. از ۱۰۰ بیماری که تحت لاپاراسکوپی قرار گرفتند, ۸۵% بافت شناسی مثبت از نظر سل پریتوان داشتند.

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که در تمام بیماران جوانی (بخصوص خانم ها) که با مجموعه علایم درد, توده شکمی, تب, کاهش وزن و تست توبرکولین مثبت مراجعه می‌کنند باید تشخیص پریتونیت سلی را در نظر داشت. تشخیص قطعی بیماران توسط لاپاراسکوپی یا لاپاراتومی داده می‌شود.

سابقه و هدف: بیماری دیابت قندی یکی از بیماری‌های شایع و خطرناک است. با توجه به ناکافی بودن روش‌های معمول در کشور جهت کنترل مناسب بیماری دیابت, تحقیقی کیفی به منظور طراحی الگوی مراقبتی و درمانی و بررسی تاثیر آن بر نحوه کنترل گلیسمیک بیماران دیابتی مراجعه‌کننده به انجمن دیابت ایران در شهر تهران, در سال ۱۳۸۲ انجام گردید.

مواد و روش‌ها: برای طراحی مدل, تحقیق کیفی از نوع تئوری پایه انجام شد. در این تحقیق نظرات و تجربیات ۱۵ بیمار مبتلا به دیابت به همراه خانواده آنها و همچنین نظرات ۱۵ کارشناس شامل پزشک, پرستار و متخصص تغذیه توسط مصاحبه با سوالات باز جمع‌آوری گردید. سپس با استفاده از مدل اشتراوس و کوربین تجزیه و تحلیل و طراحی الگو صورت گرفت. جهت بررسی تاثیر الگو, تحقیقی به روش کارآزمایی بالینی تصادفی در دو گروه ۵۲ نفره از بیماران دیابتی انجام شد و تاثیر اجرای مداخلات برگرفته شده از الگو بر نحوه کنترل گلیسمیک بررسی شد.

یافته‌ها: در این تحقیق ۳۹۵ کد اولیه در ۲۷ زیر طبقه و ۹ طبقه اصلی قرار گرفت. سپس نحوه ارتباط طبقات با یکدیگر تعیین شد. در این مدل سیستم شخصی, سیستم درمانی, مراقبتی و حمایتی و سیستم اجتماعی سه سیستمی هستند که در حال تعامل با یکدیگر هستند و نتایج ممکن مانند نحوه کنترل گلیسمیک را ایجاد می‌کنند. با توجه به اهمیت نتایج برای کارکنان سیستم بهداشتی و درمانی و هم‌چنین بیماران، این الگو الگوی مراقبتی و درمانی نتیجه ـ محور نام گرفت. سه ماه پس از شروع مداخلات بر گرفته شده از الگو, میانگین ( ± انحراف معیار) میزان هموگلوبین گلیکوزیله در گـروه مداخله از ۲ ± ۲۲/۸ به ۶/۱ ± ۷/۶ کاهـش یافت که این میزان کاهش از گـروه شاهـد که تنها آمـوزش دریافت کـرده بودند بـیشتر بود (۰۲/۰ P < ) .

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد الگوی مراقبتی نتیجه ـ محور , می تواند به نحو مؤثری در کنترل قند خون در بیماران بزرگسال دیابتی نوع اول و دوم عمل کند.

سابقه و هدف: مفهوم سلامت روان شامل احساس درونی خوب بودن و اطمینان از کارآمدی و اتکا به خود، ظرفیت رقابت، تعلق بین نسلی و خودشکوفایی توانایی­های بالقوه و هیجانی و غیره می­شود. سلامت روان چیزی فراتر از نبود اختلالات روانی است . این مطالعه در راستای تاثیر یک برنامه آموزشی با به کارگیری باورهای کنترل سلامت و عزت نفس بر ارتقا ی سلامت روان دانشجویان در طی سال­های ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۶ انجام شده است.

مواد و روش­ها: مطالعه حاضر یک تحقیق نیمه تجربی ا ست. نمونه­های انتخاب شده ۱۴۴ نفر از دانشجویان دانشگاه­های علوم پزشکی گناباد و بیرجند می ­ب اشن د که به صورت تصادفی چندمرحله­ای در دو گروه آزمون (۷۱) و گواه (۷۳) برگزیده و همسان­سازی شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه­های دموگرافیک، جایگاه مهار کنترل سلامت چندوجهی ، عزت نفس روزنبرگ و GHQ-۲۸ بودند. برنامه­ی آموزشی مورد مداخله در قالب خودشناسی و اعتماد به نفس، اعتقاد و باورهای درونی و بیرونی کنترل سلامت و عزت نفس بر روی گروه آزمون و به صورت روش بحث گروهی متمرکز در ط ی ۱ ۱ جلسه آموزشی توسط محققین طراحی و اج ر ا شد . پرسشنامه­ها قبل، بلافاصله و پس از سه ماه از مداخله در هر دو گروه به طور مجزا ا ر ایه و مقایسه گردید ند . اطلاعات استخراج شده با استفاده از روش­های آمار توصیفی و استنباطی (آنالیز رگرسیون، ANOVA ، همبستگی و تی ) در قالب نرم­افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید.

نتایج: یافته­ها نشان دادند که بین متغیرهای مورد نظر در گروه آزمون نسبت به گروه گواه، قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری وجود دا رد . به طوری که بلافاصله پس از مداخله باورهای بیرونی کنترل سلامت کاهش معنادار و باور درونی و عزت نفس افزایش معناداری داشتند (۰۰۰۱/۰ p< ) . همچنین پس از سه ماه از پایان برنامه ، سلامت روان دانشجویان افزایش معناداری نشان داد (۰۰۰۱/۰ p< ) .

نتیجه­گیری: این برنامه طراح ی شده موجب توانمندی ، مشارکت و بهبود باورهای کنترل سلامت ، عزت نفس و در نهایت منجر به ارتقا ی سلامت روان دانشجویان می­شود که تداوم تاثیر آن نیاز به پیگیری و ا ستمرار دارد. 

سابقه و هدف: افراد معتاد نسبت به جمعیت عمومی از سلامتی و فعالیت بدنی پایین­ تری برخوردارند. ورزش باعث بهبود و پیشرفت سلامتی افراد معتاد حتی در مواردی که به ­علت سوء مصرف مواد دچار اختلال شده ­اند، می­ شود و می ­تواند فواید رفتاری و فیزیولوژیکی بسیاری در بهبود ایشان داشته باشد. پژوهش حاضر به­ منظور بررسی تاثیر ۱۰ هفته تمرین هوازی همراه با مصرف مکمل ویتامین E بر روی فشار خون، ضربان قلب وVO۲ max  در زنان معتاد انجام گرفت.

مواد و روش­ ها: جامعه تحقیق را زنان معتاد کمپ ترک اعتیاد زاهدان تشکیل می­ دادند که از بین آنها تعداد ۳۸ نفر به روش نمونه گیری در دسترس طی سال­ های ۹۴-۱۳۹۳ انتخاب شدند و به چهار گروه تمرین+ دارونما (۱۰ نفر)، تمرین+ ویتامین E (۱۰ نفر)، ویتامین E (۱۰ نفر) و دارونما (۸ نفر) تقسیم شدند و به ­مدت ۱۰ هفته مکمل و دارونما دریافت کردند. گروه تجربی تمرینات هوازی را به­ مدت ۱۰ هفته (هفته ­ای ۳ جلسه ۵۰-۴۰ دقیقه ­ای با شدت ۷۵-۴۰ درصد ضربان قلب بیشینه) دنبال کردند.

نتایج: نتایج این تحقیق نشان داد که در مقایسه با گروه دارونما VO۲ max گروه­ های تمرین+ دارونما و تمرین+ ویتامینE  افزایش داشت (۰/۰۰۹=P)، اما در میزان فشار خون (۰/۴۴۲=P) و ضربان قلب (۰/۱۰۱=P) گروه­ های تجربی در مقایسه با گروه دارونما تفاوت معن ی­داری به ­دست نیامد.

نتیجه­ گیری: به ­نظر می­ رسد تمرینات هوازی مستقل از مصرف ویتامین E از طریق افزایش VO۲ max زنان معتاد بر سلامتی آن­ها مؤثر باشد.

سابقه و هدف: دیابت با اختلالات متابولیکی زیادی از جمله تغییر در آدیپوکاین ­هایی مثل واسپین همراه است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی هوازی بر سطح سرمی واسپین در زنان دیابتی نوع ۲ بود.

مواد و روش ­ها: برای انجام این مطالعه نیمه تجربی ۱۸ خانم مبتلا به دیابت نوع ۲ به­ صورت در دسترس از کلینیک شهید باهنر کرمان انتخاب شده و به­ روش تصادفی ساده  در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۹ نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین به ­مدت هشت هفته و سه روز در هفته انجام شد. ۴۸ ساعت قبل و پس از برنامه تمرین خون­گیری به­ منظور سنجش مقادیر واسپین سرمی باروش الایزا به­ عمل آمد.  

نتایج: یافته‌ها نشان داد که پس از ۸ هفته تمرین مقادیر سرمی واسپین (۷۰/۴۴±۱۰/۳۶) در مقایسه با گروه کنترل (۷۱/۱۱±۱۱/۷۸) تفاوت معنی­ داری نداشت ( ۰/۲۲۶P=). میزان مقاومت به انسولین، وزن و BMI پس از اتمام دوره تمرین در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی­ داری یافت (۰/۰۵>P).

نتیجه­ گیری: باتوجه به یافته‌های این پژوهش می ­توان نتیجه گرفت هشت هفته تمرین تناوبی هوازی بر سطح واسپین بیماران زن دیابتی نوع ۲ تأثیری ندارد. لذا، باتوجه به اهمیت تغییرات در میزان واسپین، به­ نظر می‌رسد این بیماران برای بهره برداری موثر از تمرینات تناوبی هوازی باید این تمرینات را برای مدت زمان بیشتری انجام دهند.