سابقه و هدف: با توجه به شیوع بیماری های مجاری صفراوی و پانکراس و عوارض شناخته شده آن و نیز جراحی کورکورانه در این زمینه و نظر به وجود گزارش های متفاوت از قدرت تشخیصی این دو روش و به منظور تعیین قدرت تشخیص ERCP و PTC در بیماری های مجاری صفراوی و پانکراس این تحقیق در مراجعین به بیمارستان آیت الله طالقانی طی سال ۱۳۷۴ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش به روش کارآزمایی بالینی از نوع تشخیصی روی ۴۴ نفر با علایم ایکتر انسدادی مراجعه نموده و موافقت خود را برای همکاری با طرح اعلام داشته و اندیکاسیون عمل جراحی داشتند، صورت پذیرفت. خصوصیات سنی، جنسی و علل مراجعه و نیز یافته های ERCP و PTC از نظر وجود بیماری بررسی و در فرم اطلاعاتی شماره (۱) ثبت گردید. نتیجه مشاهدات اتاق عمل و گزارش پاتولوژی از نظر اتیولوژی بیماری به صورت دوسوکور قطعی بیماری مجاری صفراوی در فرم اطلاعاتی شماره (۲) ثبت شد. داده های فرم اطلاعاتی (۱) و (۲) طبقه بندی و میزان حساسیت، ویژگی، ارزش پیشگویی مثبت و منفی و نیز کارآیی آن تعیین گردید.

یافته ها: از ۴۴ نفر مورد بررسی به نسبت ۴۵,۵% زن و ۵۴.۵% مرد و در سنین ۸۰-۲۵ (متوسط ۵۵) بودند و حدود ۷۰% با علایم زردی یا درد RUQ مراجعه کردند. حساسیت و ویژگی ERCP به ترتیب ۸۴ و ۱۰۰ و کارآیی کلی آن ۸۴% و در مورد PTC به ترتیب ۹۰، ۱۰۰ و ۹۰ درصد بود.

نتیجه گیری: انجام ERCP و PTC می تواند در تشخیص بیماری مفید باشد، با توجه به سهولت انجام PTC در صورت متسع بودن مجاری صفراوی، ابتدا PTC و بعد ERCP انجام گیرد. تحقیقات بیشتر برای بررسی قدرت تشخیص این دو روش، بررسی اتیولوژی هر یک از بیماری های پانکراس و سیستم صفراوی را توصیه می نماید.

سابقه و هدف: نظر به نقش فشار خون در سنین پایین در بروز پرفشاری خون بالغین و عوارض شناخته شده آن، با توجه به عدم اطلاع از وضعیت فشار خون در سنین دبیرستانی کرمان و به منظور تعیین فشار خون شریانی دانش آموزان مدارس روزانه مقطع متوسطه (۱۷-۱۴ سال) شهر کرمان و به منظور تعیین همبستگی قد، وزن با فشار خون، این تحقیق در پاییز سال ۱۳۷۵ انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی-مقطعی (Cross-Sectional) بر روی ۸۷۰ نفر از دانش آموزانی که به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده بودند صورت پذیرفت. سن، جنس، وزن، قد، فشار خون سیستولی و دیاستولی، دور بازو و نمونه به روش های متعارف و استاندارد آن اندازه گیری گردید. شیوع فشار خون براساس گزارش جدید گروه TASK تعیین و میزان همبستگی متغیرهای قد، وزن با فشار خون سیستولی و دیاستولی تعیین شد.

یافته ها: شیوع فشار خون بالا در پسران ۶,۵ و در دختران ۷.۸% بود و شیوع فشار خون بسیار بالا در پسران ۱.۷ و در دختران ۱.۳۵ مشاهده گردید. نمایه توده بدنی دختران ۲.۸±۲۰.۶ و پسران ۳.۱±۱۹.۴ بوده و ارتباط قوی و معنی داری بین مقادیر آن و فشار خون زمانی که فشار خون توسط اندازه دور بازو تصحیح نشوند در هر دو جنس وجود داشته است. برای وزن نیز وضعیت مشابه مشاهده گردید.

نتیجه گیری: فشار خون بالا در دانش آموزان مدارس متوسطه شهر کرمان قابل توجه است و احتمال عدم اطلاع از وجود این عارضه و شانس زیاد تداوم آن و نیز عوارض شناخته شده فشار خون بالا، اطلاع رسانی به این نوجوانان و انجام مطالعات غربالگری فشار خون را در سنین بالاتر در کرمان و انجام چنین مطالعاتی را در شهرهای دیگر توصیه می نماید.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت تعیین وضعیت تکامل جنین و سن حاملگی و تفاوت هایی که در استانداردهای تعیین سن جنین در نژادها و کشورهای مختلف گزارش شده است، به منظور تعیین سن حاملگی براساس اندازه اپی فیز دیستال فمور، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی طی سال های ۷۶-۱۳۷۳ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش توصیفی (Descriptive) روی خانم های با LMP مشخص و در هفته حاملگی ۴۰-۲۸ بارداری پس از اخذ موافقت برای همکاری با طرح روی تعداد ۱۳۰۰ نفر صورت پذیرفت. این تعداد براساس هر هفته حاملگی ۱۰۰ نفر و با فاصله ۱۳ هفته حاملگی تعیین و نمونه ها فاقد بیماری های زمینه ای بودند. در سونوگرافی DFE بر روی بزرگ ترین قطر آن و با بزرگ نمایی ۱,۵ برابر و ترانسدوسر ۷.۵-۵ مگاهرتز اندازه گیری گردید.

یافته ها: ۱۳۰۰ نفر مورد بررسی در هر هفته حاملگی از ۲۸ تا ۴۰، تعداد ۱۰۰ نفر مورد مطالعه قرار گرفته در سن ۲۸ هفته حاملگی DFE قابل رویت نبوده در سن ۲۹ هفته حاملگی میزان آن ۰,۳۷±۰.۰۸ بود. جدول اندازه DFE براساس سن حاملگی ارایه گردید.

نتیجه گیری: جدول سن حاملگی بر حسب میزان DFE تدوین شد. توصیه می گردد در یک تحقیق، ارزش این جدول در پیش بینی سن جنین مورد مطالعه قرار گیرد و در صورتی که دارای اعتبار (Validity) لازم باشد مورد استفاده بالینی قرار گیرد.

سابقه و هدف: با توجه به تناقض های موجود در مورد تاثیر پارتوگراف بر طول زایمان و سرانجام حاملگی و با عنایت به این که تاکنون در ایران در زمینه پارتوگراف و فواید کاربرد آن در مراکز زایمانی تحقیق جامعی به عمل نیامده، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر پارتوگراف بر طول زایمان و سرانجام حاملگی زنان نخست زای مراجعه کننده به بیمارستان میرزاکوچک خان در سال ۱۳۷۶ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) بر روی ۲۰۰ نفر زن باردار صورت گرفت. صد زن در گروه تجربی تحت کنترل مستقیم محقق بوده و اداره زایمان آن ها با استفاده از پارتوگراف به عمل آمد و ۱۰۰ زن در گروه شاهد قرار گرفتند. تاثیر پارتوگراف بر مدت زایمان، تعداد معاینه های واژنی، زایمان های طولانی، زایمان های انسدادی، نمره آپگار نوزاد، مرگ نوزاد، نوع زایمان، پارگی رحم، انفوزیون اکسی توسین، مدت انفوزیون اکسی توسین و وضعیت آمنیوتومی مورد بررسی قرار گرفت و با آزمون های مختلف مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: سن بیماران ۳±۲۱,۸ سال و طول مدت زایمان در گروه شاهد ۲۹۸±۵۱۰.۲ دقیقه و در گروه تجربی ۲۲۸±۴۳۶ دقیقه بود. تعداد معاینه های مهبلی در گروه شاهد ۷ مرتبه و در گروه تجربی ۴.۵ بار بود. زایمان طولانی از ۲۶% درصد در گروه شاهد به ۱۰% در گروه تجربی رسید. چهار درصد از افراد گروه شاهد و ۱% از افراد گروه تجربی زایمان انسدادی داشتند. نمره آپگار دقیقه اول در ۹۹% از نوزادان مادران گروه شاهد و ۹۸% از نوزادان مادران گروه تجربی، ۸ الی ۱۰ بود. مرگ نوزاد و پارگی رحم در هیچ یک از دو گروه مورد بررسی رخ نداد. چهار درصد از افراد گروه شاهد، زایمان غیر طبیعی داشتند. در گروه تجربی نیز در ۴% (۱% واکیوم و ۳% سزارین) زایمان غیر طبیعی صورت گرفت. انفوزیون اکسی توسین در ۵۴% از افراد گروه شاهد و ۱۵% از افراد گروه تجربی انجام گرفت. مدت انفوزیون اکسی توسین در گروه شاهد ۱۴۲±۲۶۸ دقیقه و در گروه تجربی ۱۱۰±۲۳۵.۶ دقیقه بود. در میان زنانی که آمنیوتومی شدند ۳۸.۹% از افراد گروه شاهد و ۵.۸% از افراد گروه تجربی در مرحله نهفته زایمان آمنیوتومی بودند.

نتیجه گیری: استفاده از پارتوگراف، به عنوان یک وسیله ارزان، مفید و عملی در تصمیم گیری زود هنگام و ارجاع بیمار یاری دهنده است. پارتوگراف هم چنین کیفیت، نظم زایمان و اداره آن را افزایش می دهد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و روند رو به افزایش آسم و عوارض شناخته شده آن و تناقض های موجود در مورد میزان IgE با شدت بیماری و به منظور تعیین سطح سرمی IgE و رابطه آن با شدت بیماری آسم، این تحقیق بر روی مراجعه کنندگان به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران طی سال ۱۳۷۳ انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش Cross Sectional صورت پذیرفت. تشخیص بیماران آسمی و عملکرد روی بیماران مطابق استاندارد بوده و کسانی را که معتاد به سیگار و مبتلایان به انگل و به بیماری های تنفسی غیر از آسم بودند از مطالعه حذف گردیدند. سطح سرمیطبیعی IgE به روش ELISA از روی نمونه های خون تعیین و مقادیر کمتر از ۲۰۰ به عنوان طبیعی و شدت بیماری را بر حسب تعداد حملات در سال به صورت خفیف کمتر از ۵۰، متوسط ۵۰ تا ۳۰۰ و شدید بیشتر از ۳۰۰ تلقی و ارتباط سطح سرمی با شدت بیماری و علایم آتوپی با استفاده از آمار توصیفی ارایه گردید.

یافته ها: طی مدت مورد بررسی، ۱۰۱ نفر مطالعه شدند که ۵۸% آن ها دارای سطح سرمی بیشتر از طبیعی بودند و بین سطح سرمی IgE با شدت بیماری و نیز بروز کهیر همبستگی دیده شد ولی با سایر علایم آتوپی و علایم سرفه، خلط، تنگی نفس، حملات آسم شبانه ارتباطی مشاهده نگردید. پنجاه درصد بیماران میزان PEFR آن ها کمتر از ۶۰% بود و هرچه طول بیماری بیشتر بود عملکرد ریوی آن ها کمتر و بین سطح سرمی IgE با میزان PEFR آن ها همبستگی وجود داشت.

نتیجه گیری: بین سطح سرمی IgE و عملکرد ریوی همبستگی معکوس وجود دارد ولی با علایم بالینی ارتباطی ملاحظه نشد.

سابقه و هدف: یکی از روش­های درمانی مفید و موثر در بیماران مبتلا به لنفوم غیرهوچکین (عود کرده یا با پاسخ نسبی به درمان اولیه) پیوند اتولوگ سلول­های بنیادی خون محیطی یا مغز استخوان است و یکی از فاکتورهای مهم در بازده پیوند، نوع رژیم آماده سازی ( (conditioning می­باشد. این مطالعه به منظور بررسی اثر رژیم آماده سازی CEAM در پیوند اتولوگ بیماران مبتلا به لنفوم غیر هوچکین در مرکز تحقیقات هماتولوژی، آنکولوژی و پیوند مغز استخوان بیمارستان شریعتی، دانشگاه علوم پزشکی تهران به انجام رسید.

مواد و روش­ها: در این مطالعه بقا، تعداد ۲۵ بیمار براساس فاکتورهای ورود ذیل؛ سن ۶۰-۱۴ سال مبتلا به NHL با بهبودی کامل یا نسبی در هر مرحله و درجه همراه با عملکرد مناسب مغز استخوان، قلب، ریه، کلیه و کبد و وضعیت عملکردی خوب، انتخاب شدند. پس از دریافت رژیم موبیلیزان که با استفاده از سیکلوفسفامید به اضافه G-CSF یا G-CSF به تنهایی انجام می­شد و نیز استخراج سلول های بنیادی مغز استخوان ، تحت شیمی درمانی با رژیم CEAM قرار گرفتند. پس از انجام پیوند، تمامی این بیماران از نظر میزان عفونت، مدت و سرعت بهبودی هماتولوژیک و میزان عوارض رژیم بررسی شدند. همچنین، میزان دریافت واحدهای خون و پلاکت مورد بررسی قرار گرفت. پس از ترخیص از بخش نیز بیماران به طور دوره­ای از نظر علایم (نشانه های B ) و معاینه بالینی (وجود لنفادنوپاتی جدید) و تست­های آزمایشگاهی ارزیابی می شدند.

نتایج: در بین این تعداد فقط یک نفر پیوند اتولوگ خود را از سلول­های بنیادی مغز استخوان و مابقی از سلول­های بنیادی خون محیطی( PBSCT [۱] ) دریافت کردند. هنگام پیوند ۶ نفر(۲۴ درصد) در بهبودی کامل اول، ۱۱ نفر (۴۴ درصد) در بهبودی کامل دوم، ۶ نفر (۲۴ درصد) در بهبودی کامل سوم و ۲ نفر (۸ درصد) در بهبودی نسبی بودند. مدت بستری پس از انجام BMT [۲] یا PBSCT به طور متوسط ۵/۲۵ روز بود. از میان ۲۵ نفر که تحت پیوند اتولوگ قرار گرفتند، ۱۶ نفر (۶۴ درصد) عود نداشتند ولی ۸ نفر (۳۲ درصد) دچار عود شدند. یک نفر نیز اصلا هیچ­گونه پاسخی به پیوند نداد. میزان مرگ و میر در طی این مطالعه، ۵ نفر (۲۰درصد) بود. احتمال بقاء کلی ( [۳] OS ) یک ساله ۶/۸ ± ۴/۷۸ درصد بود و OS دو ساله نیز نتیجه مشابه داشت. بقاء بدون بیماری ( DFS [۴] ) یک ساله ۵/۹ ± ۷۰ درصد و DFS دو ساله ۷/۱۰ ± ۱/۵۹ درصد بود. در ضمن، بقاء بدون بیماری در بهبودی کامل اول طی یک سال، ۳/۸۳ درصد و در دو سال نیز همین مقدار بود، ولی در بهبودی کامل دوم یا بیشتر، و نیز در بهبودی نسبی در یک سال، ۷/۱۱ ± ۶۵ درصد و در دو سال ۶/۱۳ ± ۱/۴۸ درصد بود. عوارض هماتولوژیک و گوارشی در همه موارد دیده شد. گرانولوسیتوپنی و آنمی و ترومبوسیتوپنی درجه ۴ به ترتیب در ۹۶، ۲۰ و ۵۲ درصد افراد مشاهده شد. بیشترین درجه موکوزیت در گرید ۱ (۴۰ درصد)، اسهال و تهوع و استفراغ در گرید ۲ (به ترتیب ۴۴ و ۵۲ درصد) مشاهده شد. تب و عفونت با یا بدون کشت مثبت در ۹۶ درصد بیماران در طی دوران بستری به وقوع پیوست. در نهایت سمیت های ناشی از درمان به خوبی تحمل شد.

نتیجه گیری: همراه با اجرای رژیم CEAM مدت دوره تجویز دارو به ۴ روز کاهش می یابد و همچنین، نیاز به مصرف داروی BCNU که مستلزم رعایت زنجیره سرد در انتقال دارو می باشد، نیست. با توجه به موارد فوق و همچنین نتایج بهتر DFS یک ساله نسبت به رژیم آماده سازی قبلی مورد استفاده در این مرکز (۷۰ درصد در مقابل۳۰ درصد) و قابل تحمل بودن مسمومیت ناشی از درمان ، لذا رژیم CEAM با این شرایط به عنوان یک رژیم جایگزین مناسب برای رژیم BEAM می­تواند مطرح باشد.

سابقه و هدف: پنومونی وابسته به ونتیلاتور Ventilator Associated Pneumonia (VAP) شایع‌ترین عفونت بیمارستانی در بخش مراقبت‌های ویژه و دومین عفونت بیمارستانی شایع است. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی عوامل خطرزای پنومونی زودرس وابسته به ونتیلاتور در بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال‌های ۱۳۸۸تا ۱۳۸۹ می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این پژوهش مقطعی، ۱۰۰ بیمار بستری در سه بخش مراقبت‌های ویژه که بیش از ۴۸ ساعت تحت تهویه مکانیکی بودند، وارد مطالعه شدند و جهت تعیین VAP تا ۹۶ ساعت پیگیری شدند. VAP با استفاده از ابزار "امتیاز بالینی عفونت ریوی تعدیل شده" تعیین شد.

نتایج: همه بیماران از تهویه تهاجمی استفاده کردند و علت اصلی استفاده از تهویه تهاجمی اختلالات تنفسی و کاهش سطح هوشیاری بود. میزان بروز VAP، ۱۹ درصد بود. از این تعداد ۴ نفر زن و ۱۵ نفر مرد بودند. در میان سه دسته عوامل خطرزا (مربوط به بیمار، روندهای درمانی، کارکنان) در گروه عوامل خطرزای مربوط به بیمار، بین سن (۰۳۶/۰=P) و امتیاز کومای گلاسکو (۰۰۱/۰=P) و میزان بروز VAP ارتباط معنی‌داری وجود داشت. در گروه دوم، بین شخص لوله‌گذار (۰۱/۰=P) و قرارگیری سر بیمار در زاویه ۳۰ درجه و بالاتر (۰۲/۰=P) و بروز VAP تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت. در گروه سوم، بین مراقبت دهانی (۰۲/۰=P) و آموزش کارکنان در مورد کنترل عفونت (۰۰۲/۰=P) و VAP ارتباط معنی‌داری وجود داشت.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، آموزش مداوم کارکنان و انجام مراقبت‌های دهانی کامل و منظم در بیماران تحت تهویه مکانیکی توصیه می‌شود.

سابقه و هدف: سرطان پستان یکی از شایع‌ترین سرطان زنان در دنیا است که از عوامل تشخیصی مهم در آن مارکرهایی مانند گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال انسانی-۲ (HER-۲) و گیرنده‌های استروژن (ER) و پروژسترون (PR) است. هدف از تحقیق حاضر تعیین تأثیر شش هفته تمرین شنا همراه با مصرف عصاره آلوئه­ورا بر HER-۲، ER و PR موش‌های مبتلا به سرطان سینه بود.

مواد و روش‌ها: تعداد ۳۵ سر موش ماده از طریق جراحی و کاشت زیرجلدی تومور آدنوکارسینوما ، سرطانی شدند و پس از یک هفته به گروه‌های ۱- تمرین (سرطانی)، ۲- عصاره (سرطانی)، ۳- تمرین و عصاره (سرطانی)، ۴- کنترل سرطانی و ۵- کنترل سالم (بدون تمرین و عصاره) تقسیم شدند. گروه ­های تمرینی برنامه تمرین شنا به­ مدت ۶ هفته شامل ۶۰-۱۰ دقیقه شنا و ۳ روز در هفته را انجام دادند. نمونه­ های خونی ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین جهت اندازه ‌گیری سطح سرمی HER-۲، ER و PR گرفته شد.

نتایج: القای تومور سرطانی در موش­ ها موجب افزایش معنی‌دار HER-۲، ER و PR در مقایسه با گروه کنترل سالم گردید. هم­ چنین، تمرینات استقامتی شنا و مصرف عصاره آلوئه­ ورا موجب کاهش HER-۲، ER و PR در موش ­های مبتلا به سرطان سینه شد.

نتیجه‌گیری: این یافته ­ها گزارشات امیدبخشی از تأثیرگذاری احتمالی هر دو مداخله بر سطوح این تومور مارکرها دارد؛ با­ این­حال برای اظهار نظر قطعی نیاز به تحقیقات بیشتری می ­باشد.

سابقه و هدف: سلول­ های بنیادی مزانشیمی (MSCs) در ترمیم بافت­ های بدن دخیل هستند و منبع سلولی جذابی را برای مهندسی بافت تشکیل می­ دهند. پتانسیل تجدیدی آن­ها توسط پیری سلولی ناشی از استرس اکسیداتیو مختل می­ شود. آلفا لیپوئیک اسید (ALA) به ­دلیل خواص آنتی اکسیدانی به­ خوبی شناخته شده است. پروتئین Ki-۶۷ در تمامی مراحل چرخه سلولی (G_۱, S, G_۲ & M) به ­جز G_۰ بیان شده و به ­طور معمول به­ عنوان نشان­گر تکثیر سلولی شناخته می­ شود. از این­ رو، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر ALA بر بقا و تکثیر MSCs در شرایط کشت آزمایشگاهی است.

مواد و روش­ ها: سلول­ های بنیادی جدا شده از مغز استخوان موش صحرایی در پاساژ چهارم به ­مدت ۲۴ ساعت در شرایط فقر سرم قرارداده شد و با افزودن هیدروکسی اوره به غلظتµM  ۲ هم زمانی سلولی انجام شد. پس از آن به­ مدت ۴۸ ساعت در حضورALA  Mµ ۱ کشت داده شدند. به­ منظور ارزیابی میزان بقا و تکثیر سلولی از روش ­های MTT و ایمنوسیتوشیمی برای نشان­گر  Ki-۶۷ ­استفاده شد.

نتایج: در بخش MTT افزایش میزان تکثیر در گروه­ هایی که به­ مدت ۴۸ ساعت با ALA تیمار شده بودند، مشاهده شد. ارزیابی ایمنوسیتوشیمی برای نشان­گر Ki-۶۷ افزایش معنی­ داری را در گروه تیمار نسبت به گروه کنترل نشان داد.

نتیجه ­گیری: می ­­توان گفت ALA در افزایش میزان بقا و تکثیر سلول ­های بنیادی جدا شده از مغز استخوان موش صحرایی موثر است.

سابقه و هدف: فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) یکی از عوامل اصلی است که فعالیت ورزشی تداومی طولانی ­مدت از طریق افزایش آن باعث اثرات مثبت بر مغز می­ شود. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر یک جلسه فعالیت استقامتی تداومی (CEE) و فعالیت تناوبی شدید (HIIE) بر مقادیر BDNF سرمی موش­ های صحرایی می­ باشد.

مواد و روش ­ها: در این مطالعه تجربی ۳۰ سر موش صحرایی انتخاب و به ­روش تصادفی به سه گروه (CEE،  HIIEو کنترل) تقسیم شدند. بعد از آشنایی با تردمیل، آزمودنی ­ها (به­ جز گروه کنترل) یک جلسه فعالیت ورزشی مورد نظر گروه خود اجرا کردند. در انتهای پژوهش نمونه­ خون از تمام آزمودنی­ ها گرفته شد.

نتایج: نتایج نشان داد سطوح BDNF در گروه­ CEE به ­طور معنی داری از گروه HIIE (۰/۰۰۱ P=) و گروه کنترل (۰/۰۰۱ P=) بیشتر است، اما تفاوت معنی­ داری بین گروه HIIE و گروه کنترل مشاهده نشد (۰/۲۳ P=).

نتیجه­ گیری: به ­نظر می­ رسد CEE مداخله مناسب­ تری جهت افزایش BDNF می­ باشد و این فاکتور بیشتر از شدت، تحت تأثیر مدت فعالیت ورزشی می­ باشد. بنابراین، برای رسیدن به فواید فعالیت ورزشی بر روی سیستم عصبی مرکزی احتمالا فعالیت­ های طولانی­ مدت مفید­تر می­ باشند.

سابقه و هدف: ازدیاد لاکتات سرمی طی انجام مراحل بای­پس قلبی‌ریوی حین عمل با افزایش مرگ­ و میر و عوارض قلبی به میزان ۱۰ تا ۲۰ درصد همراه است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر افزایش سطح لاکتات خون بر پیامدهای بعد از عمل جراحی پیوند عروق کرونر تحت بای‌پس قلبی‌ریوی می­ باشد.

مواد و روش‌ها: مطالعه مقطعی حاضر روی ۱۱۶ بیمار تحت پیوند عروق کرونر بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال­ های ۹۳-۱۳۹۲ انجام گرفت. داده­ های دموگرافیک، متغیرهای مربوط به ­عمل جراحی، میزان لاکتات، زمان خروج لوله تراشه، مدت زمان بستری در بخش ویژه و بیمارستان و کسرجهشی قلب بعد از عمل جمع ­آوری شدند. داده ­های حاصل در دو گروه لاکتات نرمال (کمتر از ۲ میلی­ مول در لیتر) و لاکتات بالا (بیشتر از ۲ میلی­مول در لیتر) مقایسه شدند.

نتایج: هیپرلاکتاتمی بعد از عمل در ۶۲/۱ درصد بیماران مشاهده شد. تفاوت آماری معنی­‌داری بین زمان خروج لوله تراشه، و مدت بستری در بخش ویژه و بیمارستان بین دو گروه مشاهده نشد. بین میانگین لاکتات سرم بعد از عمل و قند خون، pH و بیکربنات، مدت زمان بای‌پس قلبی ­ریوی و مدت زمان کلمپ آئورت ارتباط معنی­‌داری وجود داشت. بین افزایش لاکتات سرم و افت کسر جهشی قلب بعد از عمل نیز ارتباط معنی­‌داری وجود داشت.

نتیجه‌گیری: هیپرلاکتاتمی با عواملی نظیر قند خون بالا، pH و میزان بیکربنات، و مدت زمان بای‌پس و زمان کلمپ آئورت طولانی­ تر در ارتباط است. با کنترل این عوامل می‌توان از بروز اسیدوز لاکتیک کاست و به بهبود وضعیت بیماران بعد از عمل کمک کرد.