سابقه و هدف: با توجه به افزایش مقاومت دارویی استافیلوکوکوس اورئوس و اهمیت وانکومایسین به عنوان داروی انتخابی، این مطالعه با هدف تعیین حداقل غلظت مهارکننده از رشد وانکومایسین، الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی، تعیین سویه های تولیدکننده آنزیم بتالاکتاماز و همچنین فاکتورهای خطر در شیوع استافیلوکوکوس اورئوس های مقاوم به متی سیلین در نمونه های بالینی بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۸ انجام پذیرفت.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی ۱۵۰ نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جداشده از نمونه های بالینی بیماران بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۸۸ صورت گرفت. سویه ها با روش استاندارد نظیر تست کاتالاز، تست لوله ای کواگولاز، رشد بر روی محیط مانیتول سالت آگار و تست DNAase تعیین هویت شدند. آزمون حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن بر روی ۹ آنتی بیوتیک انجام شد و حداقل غلظت مهار کننده از رشد وانکومایسین با روش میکرودایلوشن براث تعیین گردیده و تولید آنزیم بتالاکتاماز با روش اسیدومتری انجام پذیرفت.
نتایج: از ۱۵۰ نمونه حاوی سویه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران بستری، محدوده MIC وانکومایسین بین lm/gµ ۴ تا ۵/۰ بود. بیشترین درصدMIC (۶۶ درصد) وانکومایسین، lm/gµ ۲ بود و کلیه ایزوله ها نسبت به وانکومایسین حساس بودند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه ۸/۲۵±۳/۳۱ بود. بیشترین میزان مقاومت مربوط به پنی سیلین (۳/۹۳ درصد) و کمترین میزان مقاومت مربوط به وانکومایسین (بدون هیچ گونه مقاومت) تعیین گردید. ۶۲ درصد از ایزوله ها، مقاوم به متی سیلین بودند. ۸۷ درصد ایزوله ها دارای آنزیم بتا لاکتاماز بوده و فاکتورهای خطر در شیوع استافیلوکوکوس های مقاوم به متی سیلین، افزایش سن (۰۰۱/۰=P) و مصرف قبلی آنتی بیوتیک (۰۰۰۱/۰>P) بود.
نتیجه گیری: با توجه به این که وانکومایسین آنتی بیوتیک انتخابی جهت درمان بیماری های استافیلوکوکوس اورئوس در بیمارستان شهید بهشتی کاشان است جهت جلوگیری از گسترش سویه های مقاوم به وانکومایسین، اهمیت دادن به نتایج آزمایشگاه و آنتی بیوگرام و اضافه کردن تست MIC علاوه بر تست دیسک دیفیوژن در آزمایشگاه ضروری می باشد.
_-_Copy.png)
.png){kind=logo}
