خلاصه سابقه و هدف: استئوآرتریت زانو، یکی از شایع‌ترین بیماری‌های سالمندان است که منجر به درد، خشکی، دشواری در انجام فعالیت‌ها، تضعیف عملکرد و کاهش کیفیت زندگی می‌شود. به‌کارگیری راهکاری جهت کنترل عوارض بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران ضروری است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه تأثیر آب‌درمانی و تمرین‌درمانی در خشکی بر شاخص‌های جسمانی و روانی مبتلایان به استئوآرتریت زانو بود. مواد و روش‌ها:این مطالعه، کاربردی و نیمه‌تجربی بود. 54 زن مبتلا به استئوآرتریت زانو با دامنه سنی 69-60 سال (قد: 53/5 ± 96/159، وزن: 50/9 ± 93/76) به‌صورت هدفمند و دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه آب‌درمانی و تمرین‌درمانی در خشکی (مدت 8 هفته) تقسیم شدند. از پرسشنامه پیامدهای صدمات زانو و استئوآرتریت جهت بررسی درد، عوارض بیماری، دشواری در انجام فعالیت‌ها و کیفیت زندگی و نیز جهت تحلیل داده‌ها از واریانس برای اندازه‌های تکرارشده در نرم‌افزار SPSS 26استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که هر دو روش موجب تغییرات درون‌گروهی در شاخص‌های درد (001/0=P)، عوارض بیماری (001/0=P)، فعالیت‌های روزمره (001/0 =P)، و کیفیت زندگی (001/0 =P) بیماران شده بود. فقط در شاخص فعالیت‌های عملکردی و ورزشی تأثیر آب‌درمانی بیشتر از تمرین‌درمانی در خشکی بوده است (04/0 =P). نتیجه‌گیری: تمرین‌درمانی در خشکی به اندازه آب‌درمانی منجر به کاهش درد و عوارض بیماری، راحتی در انجام فعالیتهاو بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو می‌شود. بنابراین می‌توان هر یک از این دو روش را با توجه به شرایط بیمار تجویز کرد.
