سابقه و هدف: سپسیس یکی از خطرناکترین بیماری های دوره نوزادی است که در نتیجه عواقب همودینامیک و متابولیک ناشی از عفونت ایجاد می شود. معیار اصلی تشخیص، کشت مایعات استریل بدن شامل خون، مایع مغزی-نخاعی و ادرار است که پاسخ آن پس از چند روز حاضر می شود. بنابراین، جهت تشخیص و درمان زودرس از علایم بالینی استفاده می گردد. تاکنون قدرت علایم بالینی در تشخیص سپسیس در منطقه سنجیده نشده است. این تحقیق بر روی نوزادان رسیده که در سال های 1378 تا 1379 در بیمارستان های شهید بهشتی و شبیه خوانی کاشان بستری شده اند انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش کارآزمایی از نوع تشخیصی بر روی 120 نوزاد صورت پذیرفت. افراد مشکوک به سپسیس بستری شدن و علایم بالینی تشنج، تب، زردی، استفراغ، بی اشتهایی، هیپوترمی، سیانوز، زجر تنفسی، هیپورفلکسی در آنان بررسی گردید. برای هر یک از نوزادان نمونه های خون، مایع مغزی-نخاعی و ادرار جهت کشت ارسال شد. سپس قدرت تشخیصی هر کدام از علایم در مقایسه با کشت هر یک از مایعات استریل بدن سنجیده گردید.

یافته ها: از بین علایم بررسی شده هیپورفلکسی و بی اشتهایی شایع ترین علایم بودند. در 13 مورد از بیماران (0.8%) کشت حداقل یکی از مایعات استریل بدن مثبت شد. بیشترین ارزش اخباری منفی و مثبت و همچنین بیشترین ویژگی مربوط به تشنج بود. بی اشتهایی، بیشترین حساسیت را داشت. تمامی بیماران کشت مثبت و در کل 111 نفر از بیماران بررسی شده و (92.5%) با درمان حمایتی و آنتی بیوتیکی بهبود یافتند.

نتیجه گیری و توصیه ها: این بررسی نشان داد که تشخیص سپسیس نوزادی براساس علایم بالینی به تنهایی امکان پذیر نیست. همچنین با توجه به بهبودی 92.5% از بیماران، با درمانی که شامل آنتی بیوتیکی بود می توان گفت که کشت مثبت نیز استاندارد طلایی جهت تشخیص سپسیس نوزادی نمی باشد.