سابقه و هدف: با توجه به شیوع زیاد بیماری سوء هاضمه بدون زخم، درمان های مختلف آن، صرف هزینه های زیاد و مصرف بی رویه داروهایی از جمله: سایمتیدین، رانیتیدین، متوکلوپرآمید و امپرازول و به منظور تعیین اثرات سایمتیدین در بیماران مبتلا به سوهاضمه بدون زخم، این تحقیق در درمانگاه داخلی بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 75-1374 صورت پذیرفت.

مواد و روش ها: این کار به روش کارآزمایی بالینی و دوسوکور با مراجعه مستمر انجام گرفت. بیمارانی که حداقل یکی از علایم نفخ، پیش سوزه، تهوع، استفراغ، برگرداندن غذا به دهان، بوی بد دهان، احساس پری شکم، باد گلو و آروغ زدن را حداقل به مدت سه ماه داشتند، پس از انجام معاینات بالینی و آزمایشات لازم جهت رد بیماری های زمینه ای و آندوسکوپی برای بیماری های ارگانیک گوارشی (به شرط عدم مصرف دارو حداقل به مدت دو هفته)، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. در گروه مورد، سایمتیدین با دوز 200 میلی گرم، هر 6 ساعت و به مدت دو هفته و در گروه شاهد، دارونمای آن به همان شکل تجویز و تاثیر دارو با علایم بالینی بررسی گردید.

یافته ها: از 70 بیمار مورد بررسی، 40 نفر (57.1%) مرد و 30 نفر (42.9%) زن بودند. میانگین سنی (±انحراف معیار) گروه شاهد 9.1±29.1 و گروه مورد 8.1±30.1 سال بود که از این لحاظ گروه ها، اختلاف معنی دار آماری نداشتند. بهبودی کامل و نسبی در 82.9% بیماران گروه شاهد و 86.6% افراد گروه مورد گزارش گردید.

نتیجه گیری و توصیه ها: یافته های تحقیق نشان داد که سایمتیدین در درمان بیماری سوهاضمه بدون زخم تاثیر قابل ملاحظه ای دارد. توصیه می گردد در تحقیق مشابه، تاثیر دیگر داروها در این خصوص مورد بررسی قرار گیرد.