سابقه و هدف: استئوآرتریت (OA) شایع­ترین بیماری دژنراتیو مفصلی و مهم­ترین علت ناتوانی بیماران مسن می­باشد. آسیب غضروف یک مشکل عمده در بیماری استئوآرتریت است. در این مطالعه به­منظور فهم پاتوژنز استئوآرتریت به بررسی پروتئوم کندورسیت غضروف بیماران مبتلا به استئوآرتریت در مقایسه با غضروف نرمال پرداخته­ایم.

مواد و روش­ها: در این مطالعه پروتئین­های غضروف 7 بیمار مبتلا به استئوآرتریت در مرحله نهائی، که اندیکاسیون آرتروپلاستی داشتند با 7 نمونه غضروف سالم مقایسه شده و پروتئین­ها با روش ژل الکتروفورز دو بعدی فلورسانت (2D- DIGE) آنالیز شدند. افتراق بین پروتئین­های استخراج شده توسط pH ایزوالکتریک و وزن مولکولی تعیین شده و برای آنالیز از نرم­افزار Progenesis same spot استفاده شده است.

نتایج: در این مطالعه از بین 25 پروتئین آنالیز شده تعداد 8 پروتئین شامل پروتئین­های استئونکتین، کلاسترین، کاتپسین، کلاژن تیپ 2، کندروادهرین، کربنیک انهیدراز، اکتیوین A و ( (HSP Heat shock protein بین دو نمونه اختلاف داشتند که تغییرات آنها به­صورت زیر می­باشد: سطح پروتئین­های استئونکتین، کلاسترین، کاتپسین و کلاژن تیپ 2 در نمونه­های مبتلا به استئوآرتریت نسبت به نمونه­های سالم کاهش یافته و سطح پلی­پپتید کندروادهرین و آکتین A در نمونه­های مبتلا به استئوآرتریت افزایش بارزی داشت.

نتیجه­گیری: در مجموع می­توان گفت روش 2D-DIGE و MS توانایی نشان دادن تغییر در بروز پروتئین­ها در غضروف مبتلایان به استئوآرتریت را دارد و مشخص شدن تغییر در پروتئوم راه را برای بررسی­های بیشتر در مورد پاتوژنز استئوآرتریت فراهم می­کند.