سابقه و هدف: نفروپاتی ممبرانوس یکی از شایع­ترین علل سندروم نفروتیک و نارسایی کلیه در بالغین غیر دیابتی می­باشد. در این مقاله بهترین روش­های تشخیصی و درمانی این بیماری معرفی و بررسی می­شوند .

مواد و روش­ها: پس از ارائه خلاصه­ای از همه­گیر شناسی، فرآیند ایجاد بیماری، علل، عوارض و سیر بیماری، روش­های تشخیص افتراقی، درمان و پیگیری بیماری توضیح داده شده­اند.

نتایج: نفروپاتی ممبرانوس در بیشتر موارد ایدیوپاتیک می­باشد، ولی می­تواند ثانوی به بیماری­های خود ایمنی، هپاتیت B و C ، بدخیمی­ها و استفاده از بعضی داروها باشد. بهبودی خودبه­خودی کامل یا نسبی پروتئین­اوری در20-40 درصد بیماران مبتلا به ممبرانوس نفروپاتی ایدیوپاتیک اتفاق می­افتد. علاوه بر درمان­های نگهدارنده سندروم نفروتیک مثل مهار ­کننده­های آنژیوتانسین و استاتین­ها برای هیپرلیپیدمی، درمان با تضعیف­کنندگان سیستم ایمنی شامل داروهای سیتوتوکسیک (معمولا سیکلوفسفاماید) به اضافه گلوکوکورتیکوئید و یا مهارکننده­های کلسینورین (سیکلوسپورین و یا تاکرولیموس) با یا بدون دوز کم گلوکوکورتیکوئید و در نهایت Rituximab ، در بیمارانی که در ریسک بالا برای کاهش پیشرونده در عملکرد کلیه هستند، انجام می­گردد.

نتیجه­گیری: تشخیص و درمان زود هنگام و صحیح به­ویژه در بیماران با ریسک بالای نارسایی کلیه می­تواند منجر به کاهش مرگ و میر و نارسایی کلیه­ها و عوارض ناشی از آن در نفروپاتی ممبرانوس گردد.