سابقه و هدف: در بین ریسک فاکتورهای قلب و عروق، هموسیستئین یک عامل خطرساز جدی است. هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر میزان هموسیستئین و حداکثر اکسیژن مصرفی و هم­چنین تعیین همبستگی بین هموسیستئین و VO₂Max بود.

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به­روش نیمه تجربی و نمونه‌گیری تصادفی در دسترس، بر روی 28 نفر از 240 دانشجوی پسر دانشگاه علم و صنعت ایران که واحد تربیت بدنی (1) را اخذ کرده بودند، انجام شد (سن = 24/1 ± 14/19 سال، وزن = 76/11 ± 13/70 کیلوگرم، قد = 86/5 ± 42/175 سانتی­متر، و درصد چربی = 98/5 ± 11/19). گروه تجربی در پیش- و پس­آزمون، شامل نمونه‌گیری خون و تست فزاینده بروس ( VO₂Max) و در یک برنامه تمرینی، شامل 8 هفته تمرین هوازی با سه جلسه تکرار در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. ارزیابی اثربخشی تمرینات با آزمون­های آماری سنجیده شد.

نتایج: اختلاف معناداری در میزان هموسیستئین گروه تجربی و شاهد در پس آزمون مشاهده نشد (75/0= P). در حداکثر اکسیژن مصرفی گروه تجربی در پس آزمون با گروه شاهد، اختلاف معناداری به­دست آمد (0001/0= P). اما همبستگی معناداری بین هموسیستئین و حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده نشد (16/0= P=0/40 ،r).

نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد تمرین هوازی منتخب، بر غلطت هموسیستئین پلاسمای مردان جوان غیرفعال، تاثیری ندارد. اما VO₂Max آ نان را افزایش می­دهد.