سابقه و هدف: با توجه به تحقیقات انجام شده چنین به نظر می‌رسد که عامل زمان در ترمیم بافت استخوانی تخریب شده به روش استئوتومی در شرایط In Vivo حیوانی، موثر بوده است. هدف از این مطالعه تجربی، بررسی خصوصیات مکانیکی و رادیوگرافی قسمت میانی تنه استخوان درشت نی سوراخ شده خرگوش، در طی روند ترمیم می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این تحقیق از 12 خرگوش سفید نر بالغ با نژاد نیوزیلندی استفاده شد. ابتدا با استفاده از مته‌های مخصوص ایمپلانت دندانی، سوراخی به قطر 2 میلی‌متر در قسمت میانی تنه استخوان درشت نی راست هر یک از خرگوش‌ها، ایجاد شد. استخوان درشت نی پای چپ حیوانات به عنوان پای کنترل انتخاب گردید. رادیوگرافی از هر دو پای راست و چپ در زمان‌های مختلف (بلافاصله، دو، چهار و شش هفته) بعد از جراحی انجام گرفت. سپس تراکم رادیوگرافی در سه ناحیه داخلی، میانی و خارجی سوراخ ایجاد شده، اندازه‌گیری شد. هر دو هفته یک بار بعد از جراحی، 4 سر از خرگوش‌ها کشته شدند. پس از خارج کردن استخوان درشت نی راست و چپ آنها، شاخص‌های مکانیکی سفتی، بار نهایی و جا به جایی در بار نهایی استخوان نیز اندازه‌گیری شد.

نتایج: نتایج نشان داد که در طی ترمیم استخوان، تراکم رادیوگرافی نواحی داخلی و خارجی سوراخ ایجاد شده در قسمت میانی تنه استخوان درشت نی راست در مقایسه با همان نواحی در پای کنترل دارای اختلاف معنی‌دار بود (05/0 p< ) و بعد از گذشت شش هفته به مقدار تراکم پای کنترل نزدیک شد (05/0 p> ). همچنین تراکم رادیوگرافی ناحیه میانی سوراخ ایجاد شده در پای راست، در مقایسه با همان ناحیه در پای کنترل، دارای اختلاف معنی‌دار بود (05/0 p< ) و بعد از گذشت چهار هفته به مقدار تراکم پای کنترل رسید (05/0 p> ). شاخص‌های سفتی، بار نهایی و جا به جایی در بار نهایی پای جراحی شده، در مقایسه با پای کنترل اختلاف معنی‌داری نداشت (05/0 p> ).

نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد ترمیم استخوان اسفنجی سریع‌تر از استخوان متراکم صورت می‌پذیرد. همچنین شاخص تراکم رادیوگرافی نسبت به شاخص‌های مکانیکی، روند ترمیم را با اختلاف معنی‌دارتری نشان می‌دهد.