سابقه و هدف: با توجه به وجود خودمصرفی دارو و عوارض شناخته شده آن و عدم اطلاع از وضعیت موجود و به منظور تعیین رفتار خودمصرفی دارو در منطقه، این تحقیق در شهر زاهدان و در سال 1378 انجام گرفت.

مواد و روش ها: تحقیق حاضر مطالعه مقطعی روی 245 نفر از مردم زاهدان که در اماکن مختلف به طور نمونه گیری در دسترس قرار داشتند. انجام گرفت. جنس، سطح سواد، شغل و نیز رفتار خودمصرفی دارو، شامل آگاهی از دوز مصرف، موارد خودمصرف دارو، نوع داروی موجود در منازل و علت خودمصرفی دارو در آن ها بررسی و در یک فرم اطلاعاتی ثبت و یافته های آن با آمار توصیفی ارائه گردید.

یافته ها: از 245 نمونه مورد بررسی، 49.8% مرد و 50.2% زن، میانگین سنی 12.1±31.2 سال بودند که 25.4% سطح سواد ابتدایی و کمتر داشتند. حدود 17% نمونه از دوز مصرف داروها بی اطلاع بودند، شایع ترین علت خودمصرفی دارو، سرماخوردگی، به میزان 67.3% و بعد سردرد، به میزان 55.9% بود. بیشترین علت مراجعه به پزشک، سوزش ادرار و در مراحل بعدی اسهال، گلودرد و سوزش معده بود. مدت مصرف دارو در 55.2% تا خاتمه علایم و بیشترین دارو در منازل قرص مسکن به میزان 82% و سپس کپسول آنتی بیوتیک به میزان 50.2% بود. شایع ترین داروی خودمصرفی، مسکن به میزان 83.3% و شایع ترین علت عدم مراجعه به پزشک، بی خطر دانستن بیماری بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: مشکل رفتار خودمصرفی دارو در این منطقه جدی است و با توجه به عوارض شناخته شده، بررسی تاثیر برنامه های آموزشی بر کاهش این مشکل توصیه می شود.